USA 2022
Alaska Alaska is de 49ste staat van de Verenigde Staten en ook wel de Last Frontiere genoemd. Het is in 1867 gekocht van Rusland voor een bedrag van 7,200,072 dollar. Dat was niet veel omdat Rusland namelijk dacht dat het land niets waard was.
Via de Top of the World Highway zijn we vanuit Dawson City naar de grens van Alaska gereden. De grenspost ligt op 1300 meter hoogte en was alleen bemand door de Amerikaanse douane. Het ging er gemoedelijke aan toe en binnen 5 minuten waren we in Alaska! Onze eerste stop was in Chicken.
Het dorp Chicken is ontstaan nadat hier in het verleden goud was gevonden. Het heette eerst Ptarmigan. Omdat de goudzoekers dit moeilijk konden uit te spreken werd het Chicken. In de zomer wonen er 12 mensen en in de winter 5. Achter de saloon en souvenirwinkel hebben we overnacht. In de saloon een biertje gedronken wat ondanks de erg hoge prijs heerlijk smaakte.
Daarna zijn we via Tok naar Delta Junction gereden waar de Alaska Highway na 2237 kilometer eindigt. De volgende stop was in North Pole waar volgens de Amerikanen de Kerstman woont. We hebben zijn huis bezocht maar hijzelf was helaas niet thuis!
Verder naar Fairbanks waar we het Ice Museum hebben bezocht. In een grote hal van 20 graden onder nul staan allemaal ijskunstwerken. Elk jaar in maart wanneer het buiten nog vriest zijn hier ijssculptuur wedstrijden. We hebben ook de 4th of July parade en wat festiviteiten rondom deze nationale feestdag bezocht in het Pioneer Park. Verder hebben we voor de eerste keer dat we reizen olie laten verversen in een garage. Dit omdat we geen geschikte plaats konden vinden om het zelf te doen. Gezien het uurloon van $ 160,- en het feit dat ze er ruim de tijd voor nemen ook de laatste keer! Het geld hadden we beter uit kunnen geven in de Hoodo brouwerij. Deze hebben we bezocht omdat ze ook twee Oostenrijkse brandweerwagens hebben om hun Duits bier te promoten. Verder hebben we er na wat speurwerk de bus van de film Into the Wildgevonden.
De bus is ooit achter gelaten in de buurt van Healy. Chris McCandless heeft de bus gevonden en heeft er 134 dagen geleefd van datgene wat de natuur te bieden had alvorens er te overlijden van de honger! Na 2 weken is hij gevonden door een stel jagers. Het werd een sport voor mensen om de bus te zoeken en daar zijn diverse zoekers niet van terug gekeerd. Om dit verder te voorkomen is de bus middels een helikopter weg gehaald en staat nu op de universiteit van Fairbanks om te worden gerestaureerd. In Healy bij brouwerij 49th staat de replica die gebruikt is in de film die we natuurlijk ook hebben bezocht. De tijd dat we hier in Fairbanks waren lag de stad regelmatig onder een deken van rook afkomstig van de vele bosbranden in de buurt.
Prudboe Bay aan de Poolzee was ons volgend doel. Het is een olie win gebied van Exon-Mobile in en aan de Poolzee en alleen te bereiken over een 900 kilometer lange deels geteerde, deels onverharde weg. Langs deze weg loopt de oliepijplijn welke in Prudhoe Bay begint en in Valdez eindigt. De moeilijkheid op deze route zit hem vooral in het feit dat er onderweg geen telefoonnetwerk is, geen dorpen en winkels zijn en maar een paar pompstations. Je moet dus geheel zelfvoorzienend op pad gaan en hopen dat er onderweg niets kapot gaat en dat je zelf gezond blijft! Omdat er een 450 bosbranden waren was het zicht beperkt en konden we de mooie bergen niet goed zien. De bosbranden ontstaan elk jaar door droge bliksem inslagen. Ze worden niet geblust wanneer ze geen gevaar vormen voor mens of materiaal. Onderweg hebben we Muskusossen, Moose en Kariboes gezien. In Deadhorse een werkkamp aan het het einde van de de Dalton Highway hebben we een excursie geboekt naar de poolzee. Prudboe Bay is namelijk niet toegankelijk voor anderen dan diegene die daar werken.
In de zomer werken er 2500 mensen in Prudhoe Bay en in de winter 8000. In de winter worden er ijswegen gemaakt over de bevroren zee en kunnen er boorinstallaties vervoerd worden naar boor locaties die in zee liggen. De olie wordt van Prudhoe Bay via een oliepijplijn met een lengte van 1287 kilometer naar Valdez gepompt. Deze pijplijn hebben we dan ook de hele reis langs de weg gezien. Er worden maar liefst 350.000.000 vaten per dag naar Valdez gepompt! Daar waar de olie uit de grond komt hebben we echter wel de allerhoogste prijs voor diesel moeten betalen!
Terug in Fairbanks weer de Hoodoo brouwerij bezocht en een heerlijk biertje gedronken op het terras! Ook nog even een fotootje gemaakt van de Gipsy Queen naast de twee 508 brandweerwagens van de brouwerij.
De dag erop naar het Denali National Park. Door een landslide en wat kapotte viaducten door hoog water was het Denali Park voor het grootste gedeelte afgesloten. Alleen de eerst 25 km mochten we het Park inrijden. Erg Jammer want het moet er prachtig zijn met een grote diversiteit aan Wildlife! De Denali ( hoogste berg) met zijn eeuwige sneeuw konden we niet zien vanwege het slechte weer. De camping bij de entree van het park zat voor weken volgeboekt dus zijn we verder gereden en hebben onderweg overnacht in het bos.
Via Talkeetna, wat een zeer toeristische authentiek dorpje is en Anchorage zijn we het Kenai schiereiland op gereden. Ook hier is het overal erg druk vanwege de vakanties en krijgen we regelmatig te maken met overvolle vrije overnachtingsplekken en campings die bomvol zaten. Het is toch gelukt om twee keer lekker aan zee te overnachten. Vanwege het slechte weer, continu regen, harde wind en kou zijn we beide keren na een nachtje weer verder gegaan.
In Whisky Gulch hebben we toch nog kunnen genieten van een groot aantal zeearenden die op het strand hun maaltijd vonden.
In Homer, het zuidelijkste plaatsje van het schiereiland was het werkelijk overvol en was het filerijden tussen alle campers, caravans en vissersboten. Na veel gezoek een plaatsje gevonden aan het einde van de haven. De volgende morgen zat er een briefje onder de ruitenwisser met een waarschuwing dat we illegaal hadden overnacht en dat de camper geconfisqueerd zou worden als we niet vertrokken. Dus in de stromende regen weer op pad. In Ninilchick een Russisch Orthodox kerkje bekeken.
In het binnenland van het schiereiland een plekje kunnen vinden op de Russian River campground. Hiervoor werden we ingeloot op een geannuleerde plaats; dus deze keer geluk. De Russian River is de rivier en plek om zalm te vissen. Hier zag Ton een zwarte beer langs en later door de rivier lopen. Had helaas geen camera of telefoon bij zich om het vast te leggen! De volgende dag een grote wandeling langs de rivier gemaakt welke uitkomt in de grotere Kenai river. Tot onze verbazing kwam er een moeder beer met jong uit het bos en liep wel een kilometer lang langs de rivier om te kijken of ze een visje kon verschalken. Dat werd dus rennen voor enkele mooie foto’s.
Wat het weer betreft hadden we geen geluk en ook in Seward, Hope en Whittier hebben we alleen maar regen gehad. Als het al een poosje droog was was het nog zwaar bewolkt en kon je door de wolken de mooie gletsjers en bergen niet zien. Toch genoten van deze leuke kleine havenstadjes en van al het moois wat ze te bieden hadden. Onderweg wel nog af en toe kunnen genieten van het wondermooie landschap. In Anchorage een dagje bij een groot outdoor centrum overnacht om de volgende dag weer de bergen in te trekken om de Independence Mine site te bezoeken. Het was een mooie zonnige dag en onderweg in de bergen gestopt en genoten van de vele Parasailers die rond de bergen rond zeilden met op de achtergrond de mooie gletsjers. De volgende morgen door gereden om het mijndorpje te gaan bezoeken wat helaas weer in de stromende regen moest gebeuren.
Verder via Glennallen naar Valdez gereden en onderweg een afsteker gemaakt naar Chitina. Hier hebben we gezien hoe ze zalm vangen met grote netten en met zalmviswielen. In Valdez zijn we naar een zalmkwekerij geweest. Ze slachten hier de zalmen, oogsten de zalmeitjes en de sperma, bevruchten ze waarna ze na een jaar worden vrijgelaten om weer naar zee te zwemmen. Elk jaar komen ze na 15.000 km weer terug naar de kwekerij omdat ze hier geboren zijn. Dan begint het procedé weer opnieuw. Zo houden ze de zalmstand op orde.
Het is echt onwaarschijnlijk hoeveel zalm je hier terug ziet keren naar de kwekerij.
De Otters, zeeleeuwen en beren hebben er ook hun weg gevonden en komen er ook regelmatig even snacken.
De nachten in Valdez hebben we buiten het stadje overnacht op wat later bleek het oude Valdez te zijn. Bij de zware aardbeving van 1964 en de daarop volgende tsunami was de stad met de aarde gelijk gemaakt en is in drie jaar tijd op een andere veilige plaats herbouwd. In 1989 kwam de grote olieramp met de Exxon Valdez er ook nog bij en ook dat heeft het echte pioniersvolkje van Valdez niet kunnen tegen houden om verder te werken aan een prachtige haven en vissersstad.
In Valdez hadden we afgesproken met Bob en Ann uit Australie. We hadden hun in 2014 in Duitsland en in 2016 in Uruguay ook al eens getroffen. Samen hebben we een boottocht gemaaktt met de Lu-Lu Belle. Ondanks het weer erg slechte weer was het een schitterende tocht. We hebben Stellar zeeleeuwen, Harbour zeehonden en zeeotters gezien. De Columbia gletsjer zijn we door de ijsschotsen tot op 400 meter genaderd. Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe mooi dit was.
In Glennallen hebben we afscheid genomen van Bob en Ann en zijn we via Tok en een uitstapje naar Canada weer terug in Alaska en wel in het plaatsje Haines. Haines is alleen te bereiken via Canada of met een veerboot. In Haines moesten we 6 dagen wachten om met een veerboot naar Skagway te gaan. Dit zijn maar 20 km varen en over de weg waren het er maar liefst 600! De dagen in Haines hebben we door gebracht met het bekijken van het schiereiland en het beren spotten in de Chilkoot rivier. Hier kwam regelmatig een grizlly met haar 2 jongen om een zalmpje te vangen.
Toen we met de veerboot in Skagway aankwamen lagen er maar liefst 3 grote cruiseschepen aangemeerd. Skagway is een mooi stadje met allemaal gerestaureerde woningen uit de goudzoekerstijd. Jammer genoeg allemaal ingericht als souvenirswinkel om hun koopwaar aan de grote massa toeristen van de cruiseschepen aan te bieden. De camper buiten het centrum geparkeerd voor de nacht en in de vroege morgen even terug om het stadje te bekijken voordat alle toeristen van de cruiseschepen werden los gelaten. Daarna door een prachtig landschap weer vertrokken naar Canada want ook Skagway is alleen via Canada of via het water te bereiken.
Zo ook Hyder, een erg klein plaatsje wat grenst aan het het Canadese Stewart en wat met alles geheel afhankelijk is van Stewart. Toch is er een officiële grensovergang.
We hebben in Hyder de driedaagse Hyder Marathon gelopen. Zo genoemd omdat iedereen achter de beren aanrent voor een mooie foto. De beren komen hier namelijk naar een klein riviertje om een zalm te vangen en te verorberen. Zalmen zwemmen er genoeg want die komen hier terug om hun eieren te leggen, waarna ze sterven!
We hebben er de nodige mooie foto’s en filmpjes kunnen maken.
Verder nog de bergen ingereden om uiteindelijk boven de Salmon gletsjer uit te komen.
Wat een prachtig uitzicht hadden we daar!
Terugkijkend op onze tijd in Alaska hebben we ondanks twee weken leven onder een rookgordijn en daarna leven met helaas veel slecht weer ontzettend genoten.
Wat was het er druk nu de grens weer open was na 3 jaar gesloten te zijn geweest in verband met Covid. Wat heeft deze staat veel te bieden en wat is de natuur overweldigend mooi. Het is een staat waar de jacht en de visserij centraal staat en waar zowel man, vrouw en kinderen aan deelnemen. Opvallend is ook dat de vrouwen participeren in wat wij noemen mannenwerk!
Ze werken ook in de wegenbouw, rijden de grote trucks in de mijnbouw en werken ook op de grote vissersboten. Alles is er ontzettend duur en er moet dus veel geld verdiend worden.
Meestal moet dit gebeuren in het zomerseizoen wat hier duurt van half juni tot half september.
Ervoor en erna kan het op veel plaatsen alweer vriezen en sneeuwen.
Dat alles zo ontzettende duur is heeft te maken met de lange en dure aanvoerwegen. Hetzij per boot, vliegtuig of vrachtwagen. Komt het uiteindelijk op de plaats van bestemming aan dan moeten ze meestal leeg terug omdat er geen retourvracht is! Bovendien moeten de vrachtwagens in de wintertijd 24 uur per dag blijven lopen! Dit alles moet worden doorberekend in de verkoopprijs!
Gezien het feit dat er meer dorpjes zijn met minder dan 100 inwoners dan steden met 5000 inwoners is de infrastructuur erg goed. Door de strenge en lange winters zijn de wegen regelmatig erg slecht. Er staan dan ook regelmatig bordjes langs de weg met: Heaves, (onregelmatige verhogingen in het wegdek) Dips ( onregelmatige dieptes in de weg), Bumps, ( Verhogingen en verzakkingen) Potholes, (diepe gaten in de weg) en loose gravel,(weg bestaande uit losse steentjes of teerweg bestrooid met losse steentjes).
Dit laatste zie je vooral in het noorden. Daar vroeg ook nog iedereen waar die steen door de voorruit was gegaan. In het zuiden vroeg iedereen waar ze een kogel door de voorruit hadden geschoten!!
Als je op de kaart van Alaska kijkt zie je enkele grotere steden en heel veel kleine dorpen. In deze dorpen wonen vaak maar een paar mensen en bovendien vaak ook nog maar alleen in het zomerseizoen. In het zomerseizoen is het er ontzettend druk. Tussen al deze mensen kun je de eigen inwoners nog wel herkennen. De mannen hebben allemaal een ZZ-top baard en allemaal hebben ze laarzen aan. Meestal zijn ze onderweg met vishengels, schepnetten, boten of met een rubberboot op het dak van de auto. Alaska is een prachtige staat met een pracht volk, overweldigende natuur en een mooi divers Wildlive!
We hebben er genoten en willen er misschien nog wel een keer in de winter terug komen.Na een maandje Canada kwamen we weer in de VS om via het westen naar Mexico te reizen.
Montana/Wyoming,/Colorado Vanuit Canada zijn we in Roosville de grens overgegaan. We hebben er gevraagd of we weer een nieuw 6 maanden visum konden krijgen maar dat wilden ze niet geven. We kunnen nu dus maar tot 25 december in de VS blijven! Meteen na de grens in Eureka aan een klein riviertje overnacht.
De volgende dag naar Glacier National Park waar we de “going to the sun road” hebben gereden. We hadden geluk dat we deze route met onze eigen camper mochten rijden. Langer dan 6 meter was namelijk niet toegestaan dus heeft Ton de camper maar een stuk korter gemaakt! Het was een mooie route door een prachtig berglandschap met hoge passen en diepe ravijnen. Ook zagen we er veel herten en bizons.
In verband met de kou en vorst in 2 dagen naar Yellowston N.P. gereden. Hier hebben we de eerste dag de noordelijke route gereden en de tweede dag de zuidelijke. Tussendoor hebben we buiten het park overnacht. We hebben er veel geisers, watervallen, bergen, bizons en bergschapen gezien. Via het Grand Teton N.P. verder naar het zuiden gereden. De eerste stad buiten Grand Teton was een groot toeristisch circus waar we snel doorheen zijn gereden. Daarna een mooi plaatsje gevonden waar we twee dagen zijn gebleven. Tijd om even uit te rusten na vele dagen achter elkaar rijden. We worden wat ouder!
Via een saaie route zijn we naar Loveland gereden. In de plaatselijke VVV de nodige info gehaald voor onze verdere reis en inkopen gedaan bij Sams. Daar ook op de parking overnacht en de volgende dag weer verder. Onderweg in Larami nog de oudste gevangenis van de USA bezocht. Inmiddels hadden we ook een reservering gemaakt voor het Rocky Mountains N.P. en zo konden we de volgende morgen tussen 9.00 en 11.00 uur het park inrijden. Helaas konden we voor een andere mooie route in het park geen reservering krijgen. Deze reserveringen hebben ze sinds 2 jaar en proberen zo de grote toestroom van mensen wat te reguleren om de natuur te beschermen. Vaak moet je al maanden van te voren reserveren dus hadden we geluk dat we in ieder geval nog een dag het park in konden rijden. Lang van te voren reserveren zien we niet zitten.
Het Rocky Mountains N.P. was overigens prachtig. De route ging over mooie bergwegen met hoge passen. Er waren veel mooie uitzichtpunten en we zagen veel Elken. (grote herten) Via een mooie route door de bergen en over passen naar Great Sand Dunes gereden.
Hier troffen we de family Everywhere; Pascal, Eefke en hun kinderen Nienke en Karlijn. Samen met hun Sand Dunes N.P. en Mesa Verde N.P. bezocht. De avonden heerlijk bijgekletst bij een kampvuur met een borreltje. Na 3 dagen afscheid van elkaar genomen en ieder is weer zijn eigen weg gegaan. Wij besloten i.v.m. bezoek van vrienden om i.p.v. naar het oosten te gaan toch maar naar het westen af te buigen.
Arizona/Utah Onderweg het 4 staten monument, de enigste plek in de USA waar 4 staten; Colorado, New Mexico, Utah en Arizona bij elkaar komen te bezoeken. Van daaruit zijn we Utah gaan verkennen. Het is een prachtige staat met vele bezienswaardigheden. We zijn begonnen bij Monument Valley. Ook hier mochten we in eerste instantie niet met onze eigen camper in en moesten we met een dure jeep met gids het park in. Na weer een hele discussie over de mogelijkheden van de camper viel de discussie stil en zijn we gewoon het park ingereden. Weer € 120,- gespaard. We hebben genoten van de bijzondere natuur hier en de mooie offroad binnendoor weggetjes. Nadat we alles gezien hadden doorgereden richting Mexican Hat. Onderweg naar Mexican Hat ( een bijzonder rotsformatie) kwamen we David en Yvonne tegen. We hadden elkaar in Haines ontmoet. Even gestopt en wat verhalen en tips uitgewisseld. We kregen van hun de tip om de Valley of the Gods te gaan rijden. Dit was een geweldige offroad route door de prachtig gevormde roze/rode bergen. Om onze weg te vervolgen moesten we de spectaculaire onverharde met S-bochten Moki Dugway op naar Natural Bridges N.P.. Dit park was ook weer bijzonder met zijn natuurlijk gevormde stenen bruggen. In het park ‘s avonds een meeting bezocht over de sterrenkunde. Was wel weer interessant.
De ochtend erop naar Canyonland NP. Canyonland N.P. bestaat uit 2 delen; Needles en Island of the Sky. Het zijn twee heel verschillende parken. Needles heeft veel hoge dunne rode rotsformaties en Island in the Sky veel diepe ravijnen en minder kleurrijk. Nadat we beide parken bezocht hadden zijn we naar Moab gereden. Moab was weer erg toeristisch. Het is de uitval basis naar Canyanland N.P, Arches N.P. en de Colorado rivier die door een prachtige kloof loopt. In deze mooie kleurrijke kloof aan de Colorado rivier overnacht.
Voor Arches N.P. moest je tot en met 4 oktober weer een reservering met tijdslot hebben. We hebben dus gewacht tot 5 oktober. Het was er ontzettend druk. Veel mooie natuurlijk gevormde bogen gezien, en andere rotsformaties waar je allerlei figuren in zag. Om de bogen te zien moesten we de nodige wandelingen maken maar dat was zeker de moeite waard. Twee nachten rustig op BML land overnacht en daarna weer op weg naar het volgende park.
Goblin State Park was een echt sprookje! Het leek of je door een groot rood paddenstoelen bos liep. Overal zag je weer andere figuren in de rotsformaties eromheen. De volgende bezochte parken waren Capitol Reef N.P. en Escalante Staircase N.P. Deze vonden we wat tegen vallen. Daarna naar Bryce Canyon N.P. wat heel bijzonder was. De Sunrise en Sunset Valley waren adembenemend mooi. Helaas wel weer erg veel mensen ondanks dat we al erg vroeg het park in waren gereden. Wederom de camper maar weer een meter korter gemaakt zodat we niet in een touringcar hoefden om al het moois te bezichtigen.
Zion was het laatste N.P. in Utah wat we hebben bezocht. Dit bestaat uit 2 gedeeltes; een waar je zelf niet mag rijden en wat je alleen met de shuttlebus mag bezoeken en een gedeelte waar je wel zelf mag rijden. Het was weer ontzettend druk dus na lang wachten bij de entree en de shuttlebus hebben we de Canyon bekeken. De Canyon is een smalle kloof met kaarsrechte hoge bergwanden. Durfhals waren deze bergwanden ook aan het beklimmen. Wij hebben hier wat wandelingen gemaakt alvorens weer met de shuttlebus terug te gaan naar de camper. Daarna het zelf te rijden gedeelte gedaan. Dit gedeelte was heel anders en had veel rond gevormde zandsteen rotsen. Weer lekker rustig op BML land overnacht. Bij aankomst lag er een heel hert op de gril en niemand in de buurt. Waarschijnlijk waren de ogen wel erg groot ten opzichte van de maag. We hebben het hert maar in de struiken geschoven. Misschien hebben de vossen en anders de gieren er nog wel een lekker hapje aan.
Nevada/California Via de Valley of Fire en Lake Mead N.P. naar las Vegas gereden! De Valley of Fire was een klein verlengstukje van al de andere mooie parken en Lake Mead was een groot park aan een meer eindigend in een groot stuwmeer. Hier een paar dagen op de camping gestaan aan het meer omdat het ontzettend warm was.
Las Vegas was werkelijk over de top. Alles was extravagant en alles stond in het teken van de casino’s. We zijn er 2 dagen geweest en hebben genoten van al het moois wat er te zien was. We hebben de stad zowel overdag als ‘s avonds bekeken met een hop-on, hop-of bus en zijn op de mooiste plaatsen uitgestapt om dat gedeelte te bezichtigen. ‘s Avonds ook nog door de stad gereden en gelopen. Het was een grote parade tussen alle neon verlichte gebouwen, vijvers, hotels en Casino’s. S’avonds nog wezen stappen in Freemont street; het oude centrum van Las Vegas. Als ze ons daar 40 jaar terug hadden los gelaten waren we nooit meer thuis gekomen.
Omdat het nog zo’n mooi weer was; zelfs erg warm, besloten om terug naar het noorden te gaan om een stuk van de kust in Oregon te gaan rijden. In 3 dagen zijn we naar Yosemite N.P. gereden waar we door het park hebben getoerd. Het was er mooi, groen en een stuk koeler. We hebben er hele grote Sequoia bomen gezien. De reis ging vervolgens via Lake Tahoe en Reno naar Crater Lake N.P. Onderweg kwamen we Felix weer tegen die we enkele jaren terug in Mexico en dit jaar in Vancouver hadden ontmoet.
Het Crater Lake is een meer in een ingestorte vulkaan Krater op 2300 meter hoogte. Het was een bijzonder mooi park. Helaas was het weer inmiddels omgeslagen en hadden we regelmatig regen en harde wind. De voorspelling was sneeuw dus zijn we naar de kust gereden. Ook daar bleef het slecht weer en richting het zuiden hebben we tussen de buien door toch weer veel moois gezien zoals grijze walvissen, zeeleeuwen en vlees etende planten.
In Noord Californië hadden we afgesproken met Patrick en Karen. Deze hadden we in Dawson City (Canada) getroffen en zij nodigden ons uit om aan te komen wanneer we in de buurt waren. Het was erg gezellig. We hebben samen met hen de Redwood bossen verkend en zijn er veel over te weten gekomen. Ook een dagje naar Creston City geweest om daar naar de vuurtoren te wandelen wat alleen bij eb kan. Na 3 dagen te zijn verwend door hen weer op pad. We zijn de Avenue of the Giants gaan rijden. Dit is een smalle weg door en tussen reusachtige Redwood bomen. Ze kunnen wel 115 meter hoog worden en enorm in omvang.
Uiteindelijk kwamen we via Highway 1 weer aan de kust. Ook hier in Californië is de Highway 1 weer prachtig. Diverse malen op een mooie plek aan de kust gestaan op klippen hoog boven de zee. In Sausalito in de haven een goede overnachtingsplek gevonden om van daaruit San Francisco te gaan bekijken. Vanuit Sausalito zijn we met een veerboot 3 dagen naar San Francisco geweest. We hebben de stad te voet met de tram, de kabeltram en de hop-on, hop-of bus verkend. We vonden het een ontzettend gezellige stad.
Na 4 dagen weer verder via Highway 1. In Monterey hebben we de 17 mile drive gereden, een betaalde route langs en door golfbanen en mooie uitzichtpunten aan de kust. Hier zagen heel veel pelikanen, aalscholvers , zeeleeuwen en harbour zeehonden. In Carmel weer boven op een klif overnacht en genoten van een prachtige zonsondergang. Na Carmel werd Highway 1 nog mooier. De weg slingert hoog langs de kustlijn en je hebt overal prachtig uitzicht. Op een gegeven moment kwamen we langs een strand waar heel veel zeeolifanten lagen. Het waren vooral vrouwtjes die lagen te wachten op de mannetjes die nog moesten komen. Geloof maar dat het daarna een feest word en ik denk dat je dan op de nabij gelegen camping oordoppen nodig hebt om te kunnen slapen.
Wij hadden er nog geen last van en na 2 heerlijk relaxte dagen op een camping in Hearst State park zijn we weer verder naar het zuiden gereden. Helaas mocht je aan de kust nergens meer vrij overnachten wat ons deed besluiten om weer het binnenland in te rijden. Door het drukke Los Angeles Wat we in het voorjaar nog gaan bezoeken naar Joshua Tree National Park gereden. Hier zagen we de bijzondere Joshua Tree en andere bijzondere cactussen zoals de Ocotilla en de Cholla.
Via een mooie route en geweldig mooie overnachtingsplekken op BML land naar Borrego Springs gereden. Dit is een stoffig woestijn stadje waar in de woestijn net buiten het stadje allerlei ijzersculpturen van dieren staan. Deze bekeken en omdat de woestijn in bloei stond door een regenbui enkele dagen terug was het nog eens extra mooi. Onze laatste stop was in het bergdorpje Julian wat bekend staat vanwege de heerlijke appeltaart. Er zijn dan ook veel bakkerijen die alleen maar de appeltaarten bakken. Overal moest je in de rij staan om er een te kunnen kopen. Deze natuurlijk op het terras met een lekker kopje koffie geprobeerd en ook nog maar meteen twee taarten meegenomen voor in de vriezer! In de buurt van de grens werden we geconfronteerd met het ijzeren hek dat de grens vormt tussen de VS en Mexico. Deze is bedoelt om illegale Immigranten uit Mexico en Centraal Amerika tegen te houden! Verschrikkelijk!
Nu de grens over naar Mexico; enerzijds omdat we de VS uit moeten omdat ons visum verloopt en anderzijds voor het mooie weer. Over enkele maanden komen we weer terug voor een half jaar.