Noord-Amerika

Mexico 2020-2021

Reizen tijdens de Covid-19 Pandemie

Na lang wikken en wegen deze zomer hebben we uiteindelijk toch besloten om naar Mexico terug te gaan. Wel hebben we onze reisplannen aangepast wat in houd dat we niet verder gaan richting  VS, Canada en Alaska. We hebben al twee jaar geprobeerd om een verzekering voor deze landen te krijgen en dit is niet gelukt omdat de camper ouder is als 25 jaar. Bovendien is de grens naar de VS gesloten en is het onbekend  wanneer deze weer open gaat. We gaan nu nog zolang als we het leuk en verantwoord vinden een rondje maken in Mexico en zullen de King dan aan het einde van deze reis terug verschepen naar Nederland!

Het reizen met de trein en het vliegtuig in Coronatijd verliep erg rustig en ontspannen. Overal weinig mensen en zowel de trein als het vliegtuig waren maar deels bezet. De in en uitstap procedure was erg goed geregeld en zodoende kon er genoeg afstand van elkaar gehouden worden. Wel moesten we vanaf het station in Kevelaer tot de aankomst in Mexico City verplicht een mondkapje op. Het was een hele opluchting toen we deze na 22 uur in het hotel af konden. In Mexico city werd overal de lichaamstemperatuur opgenomen en moesten we de handen ontsmet. Na een nachtje in een hotel vlakbij het vliegveld zijn we doorgevlogen naar Guadalajara.  Hier werden we opgehaald door Charly, de eigenaar van camping waar de King stond. Omdat het restaurant van Charly die dag gesloten was werden we direct uitgenodigd om met hem ergens in de stad uit te gaan eten. Behoudens personeel in het restaurant droeg er niemand meer een mondkapje.

De volgende dag is Charly met ons boodschappen gaan doen, we kwamen terecht bij de lokale winkeliers en zelfs bij een kaasfabriekje dat Franse, Zwitserse en Italiaanse kazen produceerde. Uiteraard hebben we diverse malen in Charly’s Restaurant genoten van de heerlijke steaks. We zijn door Charly en zijn vrouw Maria Elena meegenomen naar de ouders van Maria Elena, waar we Pozole hebben gegeten. Dit is een typische Mexicaanse maissoep. Ook werd hier de verjaardag van zijn zoon Andreas gevierd. Als cadeau kreeg zoonlief de motor die Ton aan Charly verkocht had omdat we deze al twee jaar illegaal bij ons hadden.

Na een weekje van acclimatiseren en alles op orde brengen zijn we vertrokken om weer aan een nieuw avontuur te beginnen. Onze eerste bestemming was de oude zilverstad Guanajuato. We moesten door drie smalle tunnels die nogal ruw waren afgewerkt aan de zijkant. In een van de tunnels reed een auto naast ons waardoor we niet in het midden van de tunnel konden rijden en raakten we een uitstekend stuk rots. Na inspectie bleek er gelukkig alleen maar een buis verbogen te zijn en het glas van een zonnepaneel is kapot maar hij functioneert nog wel. Een slechte start van onze reis.

De stad hebben we verkend met een stadstoer die ons naar een oude zilvermijn bracht, een inquisitie museum en een mummie museum. Ook hebben we een dag de stad te voet bezocht met zijn mooie mooie gebouwen, kerken en pleinen. Ook heeft de stad een compleet ondergronds wegenstelsel. In het Alhonda museum gaven we aan dat we gepensioneerd waren en dus met korting naar  binnen wilden. Er werd ons verteld dat in de coronatijd mensen boven de 60 het museum niet mochten bezoeken! Pech gehad! De volgende keer weer een gewoon kaartje kopen!

Onze ervaring tot op dit moment met het coronavirus hier in Mexico is dat bijna iedereen in de steden, ook veelal  op straat, een mondkapje draagt. Bij het binnen gaan van winkels, markten en restaurants moet je over een mat lopen met desinfectiemiddel, wordt de temperatuur gemeten en moet je je handen ontsmetten. Niet iedereen houd hier echter voldoende afstand, dus hier zijn we zelf alert op!

Vanuit Guanajuato hebben we Dolores Hildago en Miguel de Allende bezocht. Beide steden waren de moeite waard om te bezoeken. In Dolores Hildago is de vrijheidsstrijd begonnen door een aankondiging van de priester Miguel Hildago , in Mexico beter bekend als de Gris van Dolores! We hebben hier ook een Patheon bezocht waar het graf van de grootste zanger van Mexico zich bevind, Jose Alfredo Jiminez. In Miguel de Allenda hebben we de prachtige Zocalo en Kathedraal bezocht. Tot nu toe geen Overlander tegen gekomen en overal ben zijn we alleen!

Vanuit Guanajuato zijn we naar Morelia gereden. Hier konden we in een mooi park parkeren. We werden gastvrij onthaald door de politie die daar 24 uur per dag is ter bewaking. Morelia was weer een mooie stad met veel koloniale gebouwen en veel parken en pleinen. Helaas waren in Morelia alle musea gesloten vanwege corona. Na in eerste instantie weer alleen te zijn kwamen we later toch nog twee Franse Overlanders tegen diee tijdens de Lockdown 4 maanden op een en dezelfde plaats hadden vast gezeten. Natuurlijk met hen gesproken over hoe ze dat beleefd hadden.

In Patzcuaro konden we bij Muelle San Pedrito overnachten en weer waren we alleen. Hier vertrekken boten naar het eiland Janitzio. In Patzcuaro hebben we de binnenstad bezocht en de mooie grote vrijdagsmarkt. Maar omdat het er erg druk was hebben we maar een klein stukje van de markt gezien. Het is weer een stadje met veel mooie koloniale gebouwen en veel mensen met een indiaanse achtergrond. We zijn een dagje met de boot naar Janitzio gegaan. Midden op het eiland staat het standbeeld van Moreles. Via heel veel trappen en smalle straatjes kun je hier naar toe klauteren. Het eiland is een soort bedevaartsoord waar veel toeristen op af komen en is een aaneenschakeling van souvenirwinkeltjes en restaurantjes.  Toen we op een terrasje aan de haven wat zaten te eten werden we ook nog verrast door dansers die de Dans van de Viejitos danste. Na 3 dagen zijn we naar een camping vertrokken die hoog boven Patzcuaro lag: El Rancho la Mesa. Hier hadden we een prachtig uitzicht over de stad en het meer met de eilanden.

Na de bergen en de koloniale steden hadden we voorlopig weer genoeg gezien en zin in de mooie stranden. We kwamen in Playa Salidita aan de kust het was er erg warm en benauwd. We konden hier niet aan zee staan omdat de kustlijn vol stond met restaurants en palapa’s. Vanwege de zeer sterke onderstroom is het zwemmen in zee hier gevaarlijk dus een lekkere verfrissing was niet mogelijk. In Ixtapa kwamen we op een camping waar we vorig jaar ook al waren geweest. In het zwembad lagen regelmatig kleine kikkertjes die we konden redden van een verdrinkingsdood door ze op de kant te zetten waarna ze snel wegsprongen. Weer waren we overal alleen!

Verder naar het zuiden weer dwars door Acapulco gereden. We kregen tot twee maal toe een stopteken door een politieagent maar hebben gedaan alsof we dit niet zagen en zijn doorgereden. Met onze ervaring van vorig jaar hadden we geen zin in discussie. Helaas werden we later ingehaald door een motoragent, dus moesten we wel stoppen. Hij was erg vriendelijk en vertelde ons dat we eigenlijk niet door de stad mochten rijden. Hij wilde weten waar we heen moesten en toen we aangaven dat we naar camping Diamante RV gingen mochten we toch verder rijden. Deze camping is alleen in het snowbird seizoen van oktober tot eind april open. Hier stonden grote afdaken waaronder campers, caravans en soms zelfs kleine bungalows onder stonden, vaak met een mooie buitenkeuken en douche/toiletgebouwtje. Verschrikkelijk en niet echt ons ding.

Via allerlei campings direct aan zee, waaronder Casa Rayes y Sol,  Camping Tortuigas soms met zwembad en soms zonder zwembad maar nog wel steeds overal alleen, zijn we naar Laguna Manialtepec gereden. Van al het zwemmen had Ton ondertussen oorpijn gekregen en onderweg hebben we oordruppels gekocht die in ieder geval wat verlichting van de oorpijn gaven. Na twee dagen toch ook maar met een antibiotica begonnen die we ook nog bij ons hadden.

We hebben op het Lago een Bioluminescene tour gedaan. Bioluminescene is het oplichten van plankton in het water van het meer. Dit is een fenomeen wat ook bij vuurvliegjes, vuurwormen en diepzeevissen voorkomt. Het is een orgaan wat licht afgeeft. Dus in het donker de boot op en op het meer gaan kijken naar dit bijzonder natuurverschijnsel. Je kon ook gaan zwemmen dan zag je alles om je heen oplichten. Ook de waterdruppels in de boot lichten dan op.

Omdat het weer zo ontzettend warm en benauwd was na een dagje alweer vertrokken naar Zipolite. Zipolite is een soort hippie feestdorp met het enigste naturistenstrand van Mexico. Camping Rancho Los Angeles had een groot zwembad waar we de nodige verkoeling konden vinden. Weer waren we alleen totdat er zaterdagmorgen een 6 tal grote touringcars verschenen uit Mexico City. Deze kwamen hier de dag van de revolutie vieren. Geen Overlanders, maar ineens meer dan 200 tentjes rondom ons heen. Er werd gefeest tot ver in de morgen!

De oorpijn van Ton werd steeds erger en besloten om naar de Nederlandse camping Don Taco te rijden om daar met Frans en Anneke te overleggen wat de doen.n Op de camping stonden meerdere Overlanders en een van deze Overlanders was arts ( Francesca) en deze adviseerde ook direct om naar een dokterspost te gaan voor de juiste behandeling. Zo gezegd zo gedaan en bij controle door de arts in de privé kliniek bleek de ene gehoorgang helemaal dicht te zitten door een zwelling en in het andere oor zaten champignons ( een schimmel). Nu heeft Ton al veel illegaal gedaan, maar nooit geweten dat hij ook nog een illegale paddo kwekerij had. In iedere geval weer terug naar de camping met een tas vol medicijnen.

Na eindelijk een gezellig avondje met de andere Overlanders kregen we de middag erop beiden hoge koorts. Normaal denk je dan aan een griepje of iets, maar in Coronatijd???? Met alle Overlanders en de Frans en Anneke in gesprek en allemaal in Quarantaine gegaan. Ons ook twee maal laten testen, in Huatulco een sneltest die negatief was. De dag erna naar Playa Escondido voor een PCR test. Daarna 5 dagen moeten wachten op de uitslag. Nu iedereen verplicht was om op de camping te blijven had Ton in ieder geval wel de nodige gasten op zijn verjaardagsfeestje! Na 5 dagen kregen we netjes bericht en we waren beiden negatief. Ook weer meegemaakt.

Alle anderen op de camping ook blij en iedereen is de dag erop weer vertrokken. Wij zijn nog een weekje gebleven om nog op controle te gaan bij de oorarts. De paddo kwekerij was blijkbaar ook weer opgerold dus konden ook wij weer vertrekken. Via de route 175 met 189 S-bochten en een pas van 3000 meter richting Oaxaca vertrokken en ons daar weer op camping El Rancho geïnstalleerd voor de feestdagen. Ook hier alleen maar Overlanders die tijdens de pandemie 6 of meer maanden in een lockdown hebben gezeten. We zijn toch blij dat we op tijd terug waren in Holland afgelopen maart!

Oaxaca/Overland camping El Rancho.
Naast de Overlanders die hier in een lockdown hebben gezeten kwamen we ook weer oude bekenden tegen. Oude bekenden van vorig jaar en van camping Don Taco. We hadden gereserveerd en kregen een mooi plekje waar we ons voor de komende weken hebben geïnstalleerd. Reserveren is in deze tijd nodig omdat vanwege corona er tussen iedere camper een plaats vrij moet blijven en de camping erg in trek is bij Overlanders. Met Fabian en Francesca uit Zwitserland hadden we bij Don Taco al een erg leuk contact en zijn samen uit wezen eten en hebben samen het een en ander ondernomen. Helaas moesten we na 5 dagen afscheid nemen omdat ze de auto naar Veracruz moesten brengen voor verscheping naar Bremerhaven en hun terug gingen naar Zwitserland.

Hier op de camping zijn we begonnen met de camper eens grondig schoon te maken, kleding en beddengoed te wassen en de camper op te ruimen. Alle kasten, kisten en onder de banken de spullen uitgezocht en dat wat we niet meer konden gebruiken weggedaan. De fietsen verkocht aan andere overlanders zodat Chantel weer wat meer plaats heeft voor souvenirs!!! We zijn ook druk bezig geweest met het regelen om de camper terug te verschepen naar Europa. Veel Roro maatschappijen aangeschreven en offertes aangevraagd. De prijzen verschillen veel van elkaar en en liggen tussen de $2.500 en $5.500. Uiteindelijk een keuze gemaakt om de King te verschepen met IVSS. Op 21 februari 2021 word de camper dan verscheept van Veracruz  naar Zeebrugge. Als je dan de verscheping geregeld hebt moet je nog veel andere zaken regelen. Je bent je eigen huisje kwijt dus moet er op verschillende plaatsen een hotel geregeld worden. Verder een huurauto reserveren, binnenlandse vluchten regelen en uiteindelijk een vlucht naar Amsterdam of Frankfurt.

Ton had ook nog wat onderhoudswerk aan de King te verrichten en omdat het hier in de bergen niet zo warm is is dit de ideale plaats om te klussen. We hebben de startaccu’s vervangen omdat de oude al 11 jaar oud waren en de capaciteit dus verminderd was. Hier in Mexico geen probleem, maar in het koude Europa na een maand op de boot misschien wel! We hebben nieuwe gordijnstof gekocht voor de cabine van de King omdat de oude helemaal versleten waren. In El Tule hadden we een naaister gevonden die ze voor ons heeft gemaakt. Verder hebben we de dagen gevuld door regelmatig met de bus naar het centrum te gaan en daar voor zover mogelijk in een niet te drukke omgeving wat rond te wandelen en te winkelen.

Op kerstavond hebben we gezamenlijk gekokkereld en gegeten met Stephan en Petra uit Duitsland en Jason en Kara uit Canada. Iedereen had iets gemaakt voor het kerstdiner wat bestond uit een heerlijk voorgerecht, gevulde kalkoen, groente uit de oven, rode kool, aardappelpuree en ijs met slagroom als toetje. Het eten was zoveel dat we nog 2 dagen langer samen van het kerstdiner hebben genoten. Na de Kerst kwamen er nog meer Overlanders aan op de camping. Oud en Nieuw hebben we gevierd met Amerikanen, Zwitsers, Duitsers en Canadezen. Iedereen had wat fingerfood gemaakt wat we de hele avond door konden eten. Het was een gezellige avond die bij een kampvuurtje duurde tot in de vroege ochtend.

Na 5 weken in Oaxaca was het hoog tijd om weer verder te trekken. Met momenten sloeg de verveling toe. In Corona tijd is het reizen en de vrijheid van het reizen ook anders. Je probeert overal de nodige afstand te houden en drukke plaatsen te vermijden. Hierdoor maak je minder reisbewegingen en blijf je langer op een plaats. Met het zigeunerbloed in ons hebben we daar af en toe wel moeite mee!

De laatste weken Mexico                                                                                                                                                   Het was weer genieten om  ‘en route’ te zijn. Onze eerste stopplaats was Tehuacan. Hier waren we vorig jaar ook al geweest. Omdat de coronabesmettingen hier erg hoog waren en nog steeds toenamen mocht er in de hele provincie Puebla  geen alcohol worden verkocht. Ook alle niet essentiële winkels waren dicht. Bij restaurants kon alleen eten worden afgehaald en het dragen van mondkapjes was ook op straat verplicht. We zagen in het centrum ook de “coronapolitie” rondrijden, die controleerde op het dragen van mondkapjes op straat. Na snel wat inkopen gedaan te hebben nog een eindje rond gewandeld en daarna lekker in de camper gaan zitten, een lekker wijntje uit de voorraad gehaald en daarna lekker gaan slapen om de volgende morgen weer vroeg richting Orizaba te vertrekken.

Op weg naar Orizaba moesten we over een pas van 2500 meter met een hele steile afdaling van 1300 meter. In iedere S-bocht moesten we links gaan rijden om opgaand verkeer de buitenbocht te laten nemen. Hoe meer we richting Orizaba kwamen hoe slechter het weer werd. In een oude wijk van de stad  vonden we een mooie parkeerplaats. Voor we er waren zijn we echter 2x aangehouden door de transito politie; de eerste keer zouden we een speciaal formulier moeten hebben  om met een vrachtwagen door de stad te mogen rijden en de  tweede keer zouden we te zwaar zijn om door het centrum te rijden, Omdat we ineens niet meer begrepen waar ze het over hadden en foto’s maakten van de agenten mochten we  beide keren na een kwartiertje zonder boete toch weer doorrijden. De volgende dag toen we door het centrum wandelden kwam een van de agenten op ons aflopen en vroeg hoe de stad ons beviel. Ineens waren we dikke maatjes!

Orizaba ligt op aan de voet van de hoogste vulkaan van Mexico, de Pico de Orizaba van 5740 meter hoog. Rondom  de vulkaan en zijn valleien regent het het hele jaar. Men noemt deze onophoudelijk motregen de “chipichipi”.  Het historische stadscentrum was erg mooi. We hebben ook een lange  wandeling gemaakt langs de rio Orizaba die dwars door de stad stroomt. Langs deze Paseo del Rio was een lang gerekte dierentuin gevestigd met o.a. leeuwen, luipaarden en zelfs een nijlpaard! Na 3 dagen de stad bekijken, veel regen en een dagtemperatuur van maar 12 graden, zijn we naar Cordoba vertrokken.

Onderweg naar Cordoba en in Cordoba was het weer nog slechter, dikke mist afgewisseld met veel regen. Na de middag hebben we de regen toch getrotseerd en zijn met de taxi naar het centrum gegaan. Het stadsplein met zijn oude gebouwen erom heen was erg mooi, de rest viel erg tegen, dus na weer een dagje regen en kou verder naar Veracruz.

In Veracruz aangekomen eerst een bezoekje aan Hotel Mas Basico gebracht, om te checken of we hier de King kunnen parkeren om deze in orde te maken voor de verscheping. Ze bleken een hele grote parking te hebben en nadat ze de King hadden gezien gaven ze aan dat het geen probleem was. Aan de Malecon een mooi plekje met uitzicht op zee gevonden. Veracruz is een gezellige levendige havenstad. Overal kom je wel muzikanten tegen die het liefst op het terras tegen betaling een deuntje voor je spelen. Men noemt deze bands de “Mariachi”. De markten waren weer kleurrijk en bijzonder mooi! Tijdens ons verblijf in Veracruz kregen we ook de bevestiging voor het naar huis verschepen van de camper dus wisten we definitief hoeveel tijd we nog hadden om verder iets te ondernemen. Eerst wilden we nog noordwaarts, maar toen bleek dat er daar nog veel gesloten was i.v.m. Corona dus zijn we uiteindelijk toch maar zuidwaarts gereden.

In Alvarado hebben we de camper weer aan de Malecon geparkeerd. Alvarado is een klein vissersdorpje met een hele oude vissersvloot. Het ligt aan de grote rivier Papaloapan die uitmond in zee. Hier hebben we genoten van het authentieke Mexicaanse leven om ons heen. In de kleine vissershaven was  een overvloed aan verse vis en schaaldieren. Overal werden garnalen gekookt in grote ketels en daarna gepeld. Hier een kilootje van gekocht waarvan we de helft gebruikt hebben voor een lekkere garnalen cocktail en de andere helft hebben we lekker in de verse knoflook gebakken. Toen we vertrokken toch nog maar een kilootje extra gekocht. Voor $ 7,- de kilo kun je ze niet laten liggen! Toen we uiteindelijk vertrokken werden we door het halve dorp uitgezwaaid.
Geweldig volkje die Mexicanen!

Tlacotalpan is een klein dorpje hoger op gelegen aan dezelfde rivier. Dit was onze volgende bestemming. Ook hier hebben we de camper weer aan de Malecon geparkeerd. We werden nog voor dat we de stoelen buiten hadden staan verwelkomd door Victor die erg goed Engels sprak en ons de nodige informatie van dit mooie stadje gaf. Het was inderdaad een bijzonder mooi stadje met een oud centrum waarvan alle huizen en gebouwen mooie kleuren hadden. De omgeving rond het stadje bestaat uit grasland dus leeft hier bijna iedereen van de veeteelt en de handel in vee. Omdat er geen brug in de buurt van de stad is word alles over de rivier met bootjes vervoerd. De stieren werden langs de boot gebonden en moesten mee zwemmen naar de overkant. De cowboys sprongen met het tuig en de zadels in een bootje en de paarden en koeien zwommen daarna achter de bootjes aan. De koeien wat later, want eerst moesten de paarden weer gezadeld worden om de koeien naar de veewagens te drijven die al klaar stonden. Dit was het echte cowboyleven en we hebben er genoten ondanks dat er af en toe niet zachtaardig met het vee werd omgesprongen. Voor de Partij van de Dieren is hier nog genoeg werk aan de winkel. Na een een aantal dagen zijn we naar Catemaco vertrokken.

Catemaco ligt in de jungle aan een groot meer. De stad is erg toeristisch en iedereen wil je of  een boottochtje aanbieden of souvenirs verkopen. Die opdringerigheid zijn we niet gewend in Mexico maar later begrepen we ook waarom de mensen zo opdringerig waren. De stad heeft 8 maanden in een complete lockdown gezeten en de mensen hebben allemaal moeite gehad om te overleven. De stad staat ook bekend om zijn Brujo’s en de Temazcal. Brujo’s zijn letterlijk vertaald “heksen”. Hier zijn deze “heksen” de oude natuurgenezers en ze worden nog steeds geconsulteerd door de bevolking. De Temazcal is een soort zweethut die vaak ergens in de natuur staat en wordt vaak ‘s avonds gebruikt. Het is een heel ritueel geïnspireerd op de oude Mayacultuur.

Eerst hebben we twee dagen gezellig aan de Malecon gestaan om vervolgens net buiten de stad te gaan kamperen op de parkeerplaats van Hotel Playa Azul. Hier konden we mooi gebruik maken van alle faciliteiten van het hotel waaronder een groot zwembad. Hier troffen we een Amerikaans echtpaar, Roxane en Eric,  die ons meteen de eerste dag meteen uitnodigden om te komen eten. 2 dagen later was Roxane jarig en nodigde ze ons uit voor haar feestje bij Casa Rosa wat gerund werd door de Duitse Catharina. Zo maakten we kennis met Catharina die ons weer uitnodigde om een weekje later Taco’s te komen eten. Tijdens het Taco’s  eten maakten we weer kennis met Georg, ook een Duitser die al jaren in Mexico woont en er een grote zonnepanelen fabriek heeft opgebouwd. Na een praatje maar meteen een afspraak gemaakt om de zonnepanelen op ons dak te vervangen omdat dat die hier veel goedkoper zijn dan in Nederland! Inmiddels hadden we contact met onze scheepsagent en zijn we na twee en een halve week weer naar Veracruz terug gereden.

In Veracruz weer een paar dagen doorgebracht aan de Malecon om op zondag 15 februari te verhuizen naar hotel Mas Basico. Niet veel later maakten we kennis met Guy en Agnes uit Luxemburg die hun camper tegelijk met ons verschepen. De camper wegbrengen was weer een heel gebeuren. Om een heel lang verhaal kort te maken zijn we via het kantoor van de scheepsagent naar de Banjercito gereden om onze TIP op te heffen. Van daaruit naar het haventerrein en via een scan en een tocht over het haventerrein konden we de King parkeren op het afgesloten terrein van de douane. Nadat er iemand kwam voor uitleg over hoe alles functioneerde konden we de sleutels overhandigen en terug naar het hotel om te wachten op de drugscontrole.

De drugs/douanecontrole zou op vrijdag plaats vinden maar werd op het laatste moment verschoven naar de maandag. Omdat we inmiddels wel een beetje klaar waren met Veracruz hebben we voor een weekje een auto gehuurd en zijn het weekend naar Coscometapec de Bravo gereden. Coscometapec de Bravo ligt in de bergen aan de voet van de Pico Orizaba. We kwamen aan in regen en mist. Verder was het er erg koud, zo koud dat we extra dekens en een kacheltje hebben gevraagd om  nog enigszins behaaglijk te kunnen slapen. Het stadje Coscometapec was een gezellig bergdorpje met zeer vriendelijke mensen. Na 2 dagen was het mooi zonnig weer en konden we de Pico Orizaba met zijn eeuwige sneeuw (5640 meter hoog) eindelijk zien. Op zondagavond  zijn we weer teruggereden naar Veracruz.

De volgende ochtend werden we door de scheepsagent opgehaald om samen met Guy en Agnes naar de haven te gaan voor de drugs/douanecontrole. Alle deuren en luiken moesten we open zetten en zoveel als mogelijk buiten uitstallen. Binnen moesten ook alle kastdeurtjes en laden geopend worden. De douanebeambte maakte overal foto’s van en nadat de drugshond alles besnuffeld had konden we de spullen weer inpakken. De hond moest zelfs op de tafel om de bovenkastjes te controleren en op bed om daar alles te controleren.
Ook moest hij de rijcabine controleren, maar gezien het feit dat deze instap erg hoog is viel hij er twee keer vanaf. Uiteindelijk wilde hij niet meer en zonder controle van de rijcabine hielden ze het voor gezien. Alles weer ingeruimd en de wooncabine goed afgesloten. Als het goed gaat zien we hem over een maand terug in Zeebrugge.

Bij terugkomst in hotel Mas Basico bij een kop koffie afscheid genomen van de Luxemburgers en weer op pad gegaan met onze huurauto. Deze keer naar Xico en Coatepec. Het zijn twee koloniale dorpen die ook in de bergen liggen en die bekend zijn om hun koffieproductie. Twee dagen voor vertrek naar huis waren we weer terug naar Veracruz. Hier moesten we de Corona Antigen test die nodig was om met Lufthansa mee te mogen naar Duitsland te regelen. Ook nog veel digitale formulieren in moeten vullen. Na nog een dagje Veracruz de huurauto op het vliegveld ingeleverd en meteen door naar Mexico City gevlogen. Van daaruit verder naar Frankfurt. Gelukkig hadden we alles goed voorbereid en de nodige formulieren ingevuld. Hierop werd streng gecontroleerd!

Na het inleveren van de Camper twee weken in hotels geleefd en twee weken in hotels of restaurants gegeten. Duidelijk is dat het hotel leven niet aan ons besteed is. Geef ons maar het vrije kamperleven.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *