Noord-Amerika

Mexico 2019-2020

Mexico van de Atlantische Oceaan naar de Grote Oceaan.                                                                               Vrijdag 13 september was het eindelijk weer zover. Na precies 6 maanden thuis te zijn geweest stapten we in Düsseldorf weer in het vliegtuig naar Cancun in Mexico. Na een vlucht van bijna 12 uur kwamen we aan in een erg warm en erg vochtig Cancun. We werden door de camping/stallingseigenaren Cristina en Paul opgehaald en na een uurtje stonden we weer oog in oog met de King die de regentijd deze keer goed had doorstaan. De King startte meteen en ook met de schimmel na een half jaar in de regen te hebben gestaan viel het mee! Na een dagje van koffers uitpakken, luchten, poetsen en boodschappen doen zijn we naar Merida vertrokken. Op weg naar de supermarkt om boodschappen te gaan doen werden we op een paar stevige tropische regen- en onweersbuien getrakteerd. Er viel zoveel regen in korte tijd dat heel Cancun blank stond. Alle personeel in de grote supermarkt was bezig om met emmers en dweilen het water dat via het dak binnen sijpelde op te vangen. Het leek een zelfde start te worden als een jaar geleden, maar gelukkig viel dit achteraf mee.

In Merida troffen we Carlos en Delay weer waar we vorig jaar kennis mee hadden gemaakt. Carlos en Delay waren erg enthousiast en blij om ons weer te zien. Zij nodigde ons meteen uit om in hun huis te komen slapen wanneer de King naar de garage zou gaan. Dit kon pas dinsdags omdat maandag 16 september Onafhankelijkheidsdag is in Mexico. Dit wordt in heel Mexico groots gevierd. In de nacht van 15 op 16 september wordt door de president en alle burgemeesters de Grito de Doleres uitgesproken. Zij herhalen de oproep die Pater Hildalgo  deed op 15 september 1810 die de onafhankelijkheidsoorlog ontketende. Er wordt dan de hele nacht gefeest.

Op dinsdagmorgen kwam Carlos ons halen en reed met ons naar de garage waar we vorig jaar een afspraak hadden gemaakt. Toen Henri de King zag gaf hij meteen aan dat die veel te groot was voor zijn garage en dat hij niet het benodigde gereedschap had. Hij gaf aan dat hij er liever niet aan begon. Hij gaf wel nog advies voor een andere
garage en uiteindelijk kwamen we bij garage Alvarez uit. Hier was alles mogelijk! Na eerste een offerte en een prijsafspraak te hebben gemaakt kreeg de King een grote beurt, alle olie werd gecontroleerd en ververst
en de remmen werden nagekeken. Deze waren nog perfect in orde na 4 jaar en 80.000 km bergritten! Goed gebruik gemaakt van de motorrem zei de trotse chauffeur!

In de tussentijd hadden wij samen met Carlos bij Packetexpress  een nieuwe Victron Charger en een Argofet opgehaald. Samen met twee nieuwe huishoudaccu’s hebben we deze ook laten installeren echter wel in het bijzijn van Ton! Duur klusje nu Ton zelf het onderhoud niet meer mag doen van ome dokter, maar daar zullen we aan moeten wennen! Hij heeft niet voor niets afgelopen zomer twee keer een goede waarschuwing gehad!

Carlos en Delay wonen op Condominio Las Villas net buiten Merida. Samen met hun 5 kinderen waarvan 1 drieling, Daniel, Salome en Somaya en de twee oudere dochters Romini en Michelle. Een Condomino is een afgesloten zeer goed bewaakte wijk met mooie huizen en veel speel- en sportaccomedatie’s. We kregen een mooie ruime logeerkamer met airco tot onze beschikking met een eigen douche en toilet. ‘s Ochtends kregen we een uitgebreid ontbijt met gebakken eieren, Colombiaanse arape, vers vruchtensap en koffie. ‘s Middags zijn we met Carlos, Delay en de drieling in een Cubaans eettentje gaan eten. We hebben er  Ropa Viejo besteld wat niets minder betekend dan oude kleren! Het is een soort Pulled Pork, maar dan van rundvlees! Iedereen in het super klein eettentje vond het erg leuk dat er buitenlanders kwamen eten.  Er werd veel gevraagd en veel gelachen en goed voor ons gezorgd. Nadat we de kinderen thuis hadden afgezet en wij onze spullen hadden gepakt zijn we de King gaan ophalen die inmiddels klaar was. Na nog een nachtje Walmart in Merida zijn we naar Progresso gereden waar we met Carlos, Delay en de kinderen hadden afgesproken voor het weekendje strand.

Na een dagje vertoeven op het plaatsje aan de boulevard waar we vorig jaar ook hadden gestaan, zijn we naar een afgelegen strand gereden in de buurt van Progresso. Hier hebben we een heerlijk en gezellig weekend gehad met Carlos, Delay en de drieling. Heerlijk gezwommen, gebarbecued en de nodige biertjes en wijntjes gedronken. Toen we ‘s avonds een kampvuur aan hadden kwam het leger langs om te zeggen dat we geen vuur mochten maken op het strand i.v.m. mogelijke schildpadden die eieren konden komen aflaten. Op zondagmiddag hebben we afscheid genomen van Carlos, Delay en de kinderen. Wat een geluk dat we deze lieve spontane gastvrije behulpzame familie hebben mogen leren kennen. Onmogelijk om deze te bedanken!

Maandagmorgen zijn we naar Homun gereden een dorp met de 7 cenotes. Een cenote is een onderaardse zoetwatergrot waar soms wel en soms niet een natuurlijke lichtinval aanwezig is. De Mayas noemden het heilige bronnen. Wij zijn naar cenote Yaxbacaltun geweest. De grootste cenote in Homun. Het laatste stuk moesten we lopen omdat de bomen te laag waren om er met de King naar toe te rijden. Deze cenote was open en had dus natuurlijke lichtinval, rondom zagen we overal begroeiing, lange  boomwortels en stalactieten hangen. In het water zwommen kleine zwarte visjes rond die continu aan je lichaam zaten te knabbelen. Na een half uurtje dobberen in het water en afgeknabbeld te zijn door de visjes hadden we het wel gezien. Vis eten vinden we prima, maar door vis gegeten te worden was toch een vreemde ervaring. In het dorp op het dorpsplein overnacht.

Na een lange dag rijden kwamen we uit in Real Aguada op camping Freedom, die werd gerund door een dame van maar liefst 77 jaar. De contacten met Overlanders hielden haar jong! De camping was prachtig maar het dorp was stoffig, armoedig en er was helemaal niets te beleven. We hebben ons dus vermaakt met luieren en veel verkoeling zoeken in de ook al warme zee. De laatste nacht kregen we te maken met een flinke onweersbui. De temperatuur zakt  in een half uur van 33 naar 26 graden! Na de bui dus heerlijk kunnen slapen om ‘s morgens uitgerust naar Palenque te kunnen vertrekken.

De route naar Palenque was erg saai, behalve de vele politiecontroles was er onderweg niets te zien. We hadden juist tegen elkaar gezegd dat de smartphone toch wel een uitkomst was voor ons omdat bij elke politiecontrolepost alle agenten het te druk hadden met hun smartphone om ons aan te houden. Dit hadden we beter niet kunnen zeggen want prompt werden we op de provinciegrens van Chiapes bij een grote douanepost aangehouden. Hier had men wel tijd om alle papieren van de King goed te controleren. Tot nu toe nog geen problemen gehad met de illegaal ingevoerde motor en nu ook niet!

In Palenque aangekomen meteen gaan afkoelen in het zwembad op de camping. Het was ontzettend warm en vochtig midden in de jungle. Onze natte kleren van de transpiratie werden nog niet meer droog aan de waslijn! Hier hoorden we de brulapen ook weer met elkaar communiceren, geweldig! De ruïnes liggen op een heuvel en die kun je
vanaf beneden bereiken via trappen en paadjes. Wij hebben dit gedaan en kwamen volledig bezweet en buiten adem boven aan waar de mooie tempels stonden. Na 2 uurtjes hadden we het gezien en zijn via de boven uitgang met een collectivo teruggaan naar de camping. Daar in het restaurant verkoeling gezocht met een goede pot bier en ‘s avonds van een heerlijke maaltijd. De volgende morgen al vroeg vertrokken voor een gevreesde route richting San Cristobal.

We hebben maar liefst 7 uur gedaan over de 220 kilometer naar San Christobal de las Casas. De weg was erg slecht, zat vol met verzakkingen, potholes en overal lagen er topes. Topes zijn verkeersdrempels in alle maten en variaties die je je maar kunt bedenken. De topes liggen ook op de meest onmogelijke plekken, bv. berg op, net in of na een bocht en meestal onzichtbaar in de schaduw en vaak niet aangegeven omdat iedereen met een huisje langs de weg er eentje bouwt van stenen en beton zodat je er moet stoppen. Meestal is er dan ook wel wat te koop bij een tope! Het iedere keer afremmen voor de topes maakte dat we ons soms een groenteboer voelde die bij ieder huis moet stoppen om zijn koopwaar te verkopen! Ook hebben we de nodige keren een roadblock gehad van Indianen die wat wilde verkopen (verplicht kopen) of gewoon geld wilden voor ze het touw lieten zakken zodat we weer door konden rijden.

Chiapas is de provincie in Mexico met het grootste aantal indianen. De indianen zijn erg arm en dat was te zien aan hoe ze leven in de dorpjes. We hebben al veel armoede gezien maar hier is het weer erg zichtbaar en wordt je weer met je neus op de feiten gedrukt. In San Christobal bij Sam’s Club geparkeerd waar we meteen werden getrakteerd op een flinke regenbui. Bijzonder is het om te zien dat de lokalen zich er niets van aantrekken
en ongestoord verder gaan met waar ze mee bezig zijn. Sam’s club is een soort Makro waar je niet zonder pasje kunt kopen. Maar omdat ze er Hollandse kaas en Italiaanse salami’s hadden toch een poging gewaagd om deze producten te bemachtiging. Met wat onzinnige bureaucratische kunstjes van de medewerkers is het ons toch gelukt met de medewerking van een vriendelijke klant die ons zijn pasje had geleend. Hij mocht echter niet aan de kassa onze kar met zijn pasje afrekenen. We moesten eerst terug de winkel in zodat men aan de kassa niet kon zien dat de kar van ons was, maar  zo we hadden Hollandse kaas en de Italiaanse salami!

Na een overnachting op het parkeerterrein van Sam’s club zijn we naar camping Rancho San Nicolas verhuisd. Hier troffen we wat Overlanders dus kon er bijgepraat worden. Het is hier koel in de bergen op 2200 meter. Overdag zo’n 20 graden en ‘s nachts 12. Vanaf de camping konden we heerlijk wandelen naar het prachtige centrum. Het stadsbeeld werd gedomineerd door diverse indianenstammen zoals de Chamulu, Zincantecos en de Tenejapanecos. Elk stam draagt zijn eigen specifieke kleding. Na drie dagen van genieten was het weer genoeg en zijn we vertrokken naar de Sumiderokloof.

Door de  Sumidero kloof stroomt de Rio Grijalva met rotswanden tot 1000 meter hoog en die eindigt in  een stuwmeer. Het was er nogal toeristisch maar ook wij hebben er toch maar een boottochtje gemaakt. De hele tocht werd er erg hard gevaren en men had weinig oog voor de mooie natuur. Er werd alleen even gestopt om een krokodil of slingeraapje te laten zien. Halverwege de kloof was een natuurlijke barriëre ontstaan van boomstammen, takken, waterhyacinten en heel veel afval waaronder veel plastic flessen. Hier werd langzaam door heen gevaren om de weg daarna weer met hoge snelheid te vervolgen. Waarom alle rotzooi niet werd opgeruimd is ons een raadsel. Op het stuwmeer kregen we uitleg over het ontstaan om vervolgens bij een parlevinker aan te leggen zodat er drinken en snacks gekocht konden worden. Alvorens met de terugweg te beginnen werd er weer even gestopt om met de pet rond te gaan. Dat zal ook wel de reden zijn van de snelle vaart, want hoe meer ritjes hoe meer fooi! Met hoge snelheid zijn we terug gevaren naar het beginpunt. Na een overnachting op het parkeerterrein zijn we verder gereden naar de kust.

In Puerto Arista zijn we neer gestreken bij Campamento Tortugueras, een zeeschildpadden beschermprogramma van de provincie Chiapas. Hier mochten we vrij staan maar ze vinden het fijn als je vrijwilligerswerk doet. Hier op de stranden komen voornamelijk de Olive Ridley schildpad eieren aflaten. Soms komen er ook Black en Leatherback schildpadden. De eieren moeten worden beschermd tegen stropers, die de eieren in het hoogseizoen voor 2 pesos verkopen, en tegen roofdieren en vogels. Ton is 2 nachten met Carlos (een medewerker) op de quad schildpadeieren gaan zoeken. Wanneer ze sporen vanuit zee zagen van de schildpad konden ze de nesten lokaliseren, en uitgraven, de eieren werden geteld, de plaats geregistreerd en meegenomen naar het campemento waar ze opnieuw in de incubationzone (een voor roofdieren beschermde plek), werden herbegraven. Na 45 dagen komen de eieren uit en kruipen de schildpadjes uit het zand. Of het mannetjes of vrouwtjes worden ligt aan de temperatuur. Bij een lage temperatuur van 28 graden komen er alleen mannetjes uit en bij een hogere temperatuur van 31 graden komen er alleen vrouwtjes, bij een temperatuur van 29 graden komen er net zoveel mannetjes als vrouwtjes uit de de eieren.

Chantel heeft 2 nachten de uitgekomen kleine schildpadjes geraapt en geteld. Het aantal uitgekomen schildpadjes worden geregistreerd. Het waren er meer dan 10.000! ‘s Morgens vroeg worden de schildpadjes op een verlaten stuk strand uitgezet zodat ze naar zee kunnen lopen. Ton heeft in twee nachten meer dan 4000 eieren uitgegraven en weer herbegraven. Na 2 dagen nachtwerk waren we helemaal uitgeput en vonden we dat we voldoende werk hadden verricht en zijn weer vertrokken. Het was een zeer speciale ervaring die we niet hadden willen missen.

Met een tussenstop bij Balnerio Ojo del Agua zijn we via een mooie route aangekomen in Bahai de San Agustin. Hier zijn we neergestreken op Camping Don Taco dat door een Nederlands echtpaar wordt gerund. Hier werden we hartelijk onthaald. De eerste dagen stonden we er alleen maar in de dagen daarna kwamen er wat meer Overlanders aan en werd het erg gezellig. Het werd een internationaal gebeuren met Hollanders, Duitsers, een Fransman, een Italiaan, een Russische, een Argentijn, een Amerikaan en een Australiër.  Na 6 gezellige dagen zijn we naar Puerto Escondido gereden waar we heel toevallig weer op een zeeschildpaddenstrand terecht kwamen. Hier ging het er met het loslaten van de net uitgekomen schildpadjes erg toeristisch aan toe. We hebben het allemaal van een afstandje zitten bekijken. Na 2 dagen zijn we aan de reis naar Oaxaca begonnen en zullen de kust voor een aantal weken verlaten!

Oaxaca en Dia de los Muertos.
Voor de 290 km van Puerto Escondido naar Oaxaca hebben we 10 uur nodig gehad. Deze hebben we over 2 dagen verdeeld. De weg was erg slecht met veel verzakkingen, veel landslides die net waren opgeruimd of waar ze nog mee bezig waren, ontelbare bochten en verkeersdrempels. Vlak voor Oaxaca reden we in een stadje verkeerd. We werden door een vriendelijke motoragent hierop geattendeerd waarna hij ons op zijn motor naar de juiste weg begeleidde. In El tule kwamen we op Rancho RV park terecht. Een prachtige ruim opgezette nieuwe camping met ontzettend vriendelijke eigenaren, Paco en Pepe.

Santa Maria El Tule is een kleine voorstad van Oaxaca met als toeristisch trekpleister de oudste, dikste en hoogste Cypres te wereld. De boom is 2000 jaar oud, 42 meter hoog en  heeft een omvang van 36 meter.  Het stadje heeft een geweldige food mercado waar je heerlijk kunt eten evenals vele andere restaurants met authentiek Oaxaquenos eten.
Het eten in Mexico is heerlijk, veel mensen hebben de indruk dat men in Mexico alleen bonen, mais en tortilla’s eet maar niets is minder waar. De variëteit in eten is hier groot en het smaakt allemaal heerlijk!

Omdat we hadden besloten hier te blijven tot na Dia de los Muertos hebben we voor twee weken een auto gehuurd. Met de King is het meestal niet mogelijk om in de koloniale binnensteden te komen omdat de straten te smal zijn en de bomen te laag. Bovendien vind je dan nergens een parkeerplaats. Tevens hebben we deze 2 en een halve week gebruikt om het nodige onderhoud aan de King te doen zoals opruimen en schoonmaak werkzaamheden.

Via Michelin Mexico hebben we kunnen regelen dat we 2 nieuwe banden konden kopen en dat deze werden geleverd bij de Michelin dealer Unillantas in Oaxaca. In verband met alle feestactiviteiten rondom Dia de los Muertos duurde de levering van de banden veel langer dan was afgesproken. Omdat deze banden hier alleen voor militair gebruik zijn goed gekeurd moest er bovendien eerst nog toestemming worden gegeven voor Civiel gebruik. Bij Michelin Oaxaca hebben ze de banden op de velgen gemonteerd waarna zij ook alle banden hebben gewisseld. We kunnen nu verder met 4 nieuwe banden. Twee nieuwe geleverd door onze banden smokkelaars Ralph en Janneke en de twee nieuwe hier bij Michelin Mexico besteld. Omdat we zolang op de banden hebben moeten wachten meer dan 3 weken hadden we TIM  in het leven geroepen! Hadden we in Afrika de afkorting TIA; This Is Afrika. Hier hebben we ondertussen TIM geïntroduceerd; This Is Mexico. Deze afkortingen staan voor veel geduld hebben!

Elke dag hebben we met ons huurautootje een uitstapje in de omgeving gemaakt. Zo zijn we naar Mitla geweest waar een Zapoteken ruïne midden in het dorp ligt. Mitla zelf had een mooi klein centrum. In Teotitlan de Valle bekend vanwege de weverijen hebben we gekeken naar een mooi tapijt maar helaas konden we er geen vinden die we allebei mooi vonden.  We zijn naar Hierve de Agua geweest waar natuurlijke waterbekkens zijn ontstaan door kalkafzettingen aan de wand van een berg. Op de terugweg zijn we gestopt bij een lokaal mezcal fabriekje om ons uit te laten leggen hoe dit proces in zijn werk gaat. Natuurlijk wat soorten geproefd en een flesje mezcal gekocht! Ook naar Monte Alban geweest, een Zapoteken ruïne hoog boven Oaxaca in de bergen gelegen. Op zondag is er een grote streekmarkt in Tlacolula, wat weer prachtig was om er overheen te slenteren en alle mooie mensen te bekijken. Natuurlijk hebben we Oaxaca zelf ook bezocht. Oaxaca heeft een historisch centrum wat erg mooi, kleurrijk en levendig is. De kerken zijn indrukwekkend en de mercado’s geweldig.

Oaxaca is de provincie die bekend staat vanwege het maken van Mezcal, een aan de Tequilla gerelateerd drankje! Mezcal, Tequilla, Pulque, agavesiroop en sisal worden er gemaakt van de diverse Agave soorten. Overal zijn kleine en grotere Mezcal palenque’s (fabriekjes.) Eerst worden de agaveharten 2 tot 3 dagen gekookt in een kuil van 2 meter diep afgedekt met bladeren. De tweede stap is het vermalen van de harten d.m.v. een molensteen die door een muildier wordt rondgetrokken. De derde stap is de vezels laten rusten in een houten vat tot het een soort pasta wordt. Vierde stap is dat deze pasta wordt verwarmd in een koperen ketel waar het distillatieproces plaats vind. De mezcal wordt 2x gedistilleerd. Het resultaat is een alcoholische drank van soms wel 55 %. Soms zit er in de mezcalfles een gusano roja worm of een chinicuilrups. Een rondleiding eindigt traditioneel in een proeverij van de diverse soorten mezcal.

Dia de los Muertos (Allerzielen en Allerheiligen) wordt in Oaxaca zeer uitgebreid en uitbundig gevierd. Het is ontstaan uit een samenvoeging van de rituelen van de oorspronkelijke bevolking en de katholieke Spanjaarden. Er worden in de huizen en op straat altaars gemaakt met bloemen, kaarsen en foto’s van dierbare overledenen. Men maakt zandtapijten met religieuze afbeeldingen in de straten. Op de kerkhoven worden de  graven schoongemaakt en met bloemen, etenswaren, drinken, foto’s en nog vele andere zaken gerelateerd aan de overledene versierd. Diverse dagen zijn er comparsas; optochten waarin men vaak geschminkt als doodshoofd en verkleed als skelet meeloopt. In de nachten van 31 okt., 1 en 2 november gaan mensen in de avond naar de kerkhoven om daar bij de graven van hun familieleden offers te brengen, samen te eten en te drinken en alle positieve herinneringen op te halen.  Soms wordt er zelfs muziek gemaakt. Mensen  blijven vaak tot vroeg in de ochtend en drinken en eten langs de graven. Vaak worden deze nachten afgesloten met een groot vuurwerk rondom de begraafplaats vlak voor zonsopkomst.

Onze eerste kennismaking met El Dia Los Muertos was op een zaterdagavond met een optocht in het centrum van Oaxaca. We hebben onze ogen uitgekeken hoe mooi en origineel de mensen waren verkleed. Op de camping werd ook een altaar gemaakt ter herinnering aan de familieleden van Paco, Pepe.  Ook de campinggasten mochten foto’s of andere herinneringen aan hun overleden familieleden toevoegen aan het altaar.  Iedereen was er en er werd zoals gebruikelijk is  na afloop Pan del Muerte (dodenbrood speciaal gebakken met deze dagen) met warme chocolademelk gedronken. Daarna nog gezellig samen een grote BBQ georganiseerd.

De mooiste en authentiekste ervaring hebben we meegemaakt op een eenvoudig kerkhof vlak bij de camping. Hier waren geen grote grafzerken maar bestonden de graven uit zand en soms een klein houten kruisje. Het kerkhof was een grote bloemenzee. De mensen waren ontzettend vriendelijk en velen nodigde ons uit om een glaasje mezcal met hun te drinken op hun overleden familielid terwijl zij bij het graf zaten. We moesten goed oppassen om het kerkhof niet stomdronken te verlaten. De leus hier in Oaxaca is  “en Oaxaca el muerte se vive”; in Oaxaca leeft de dood!

Na meer dan 4 weken waren we zover om weer verder te gaan richting Puebla. We hebben van Oaxaca en omgeving genoten maar ook van de prachtige camping. We zijn nog nooit zo gastvrij op een camping ontvangen en je bent hier geen campinggast, maar meer een familielid van de eigenaren. Zoals het er nu naar uitziet komen we hier eind februari weer terug om de King te stallen tot september 2020!

Puebla en de kerken
Omdat we ondertussen stront ziek waren van alle verkeersdrempels en vooral van alle gemiste zijn we over de tolweg naar Cholula gereden en de camper aan de voet van de beroemde kerk geparkeerd. Cholula ligt 10 km van Puebla en ligt in een dal op 2200 meter hoogte omringd door 4 vulkanen. De vulkaan Orizaba van 5700 meter hoog is de hoogste vulkaan van Mexico.

Cholula staat bekend om de kerk, de Nuestra Senora de los Remedios kerk, die boven op een 65 meter hoge heuvel is gebouwd. Pas in 1931 is men er bij werkzaamheden achter gekomen dat er een piramide in de heuvel, dus onder de kerk lag. Natuurlijk zijn we de kerk gaan bezoeken. Eerst zijn we via een een gangenstelsel  door de piramide heen gelopen om vervolgens de steile weg/trappen te beklimmen naar de kerk. De kerk was prachtig evenals alle kerken hier in Cholula en Puebla. Er was een mis aan de gang en de kerk zat helemaal vol zoals overigens alle kerken waar een mis aan de gang was. Velen zijn hier dan ook nog goed gelovig! Vanaf het omringende plateau rond de kerk hadden we een mooi uitzicht op Cholula, Puebla, de ontelbare kerken en de vulkanen.

Het was weekend en in het stadje was het erg druk met Mexicaanse toeristen die hier allemaal naar toe komen om een kerkdienst mee te maken. In bijna elke kerk die we bezocht hebben zat de kerk vol met mensen. Vaak werd de mis ook nog buiten gevolgd. Ook de Zocalo, het centrale stadsplein, de markt en de souvenirwinkels waren de moeite waard om te bekijken. We hebben de dag afgesloten met een koel biertje in een bar met livemuziek. Het hele repertoire van de Beatles werd er gespeeld.

De volgende dag zijn we met de trein naar Puebla gegaan. Het spoor is speciaal aangelegd om Cholula met Puebla te verbinden. Hij rijdt gewoon op straat en de spoorwegovergangen worden met mensen bemand die met oranje vlaggetjes aangeven dat het verkeer moet stoppen! Het was een  vreemd avontuur om in een nieuwe trein te zitten die de hele weg een half uur lang toetert dat hij er aan komt.

In Puebla in het historisch centrum met zijn pracht gekleurde koloniale huizen rond gewandeld, een bustochtje gemaakt en veel kerken bezocht. De kerken zijn zo onvoorstelbaar mooi dat je er als niet gelovige stil van werd. Veel kerken zijn rijk versierd met bladgoud, houtsnijwerk, onyx en marmer en in iedere kerk kom je weer veel gelovige mensen tegen die er soms huilend zitten te bidden. Van Puebla word gezegd dat het meer dan 150 kerken heeft. Puebla is beroemd om zijn hand geschilderde tegeltjes Azulejo’s en het Talavera keramiek. Beiden zijn hier geïntroduceerd door de Spanjaarden. Na een dagje rondstruinen zijn we weer in de toeterende trein terug gegaan naar Cholula.  De dag erop zijn we richting de kust vertrokken.

Acapulco en de kust naar Tolopobampo
De Highway naar Acapulco was goed en in een dag zijn we weer afgedaald van 2200 meter naar zeeniveau oftewel in temperatuur gestegen van 22 naar 32 graden. Hier was de natuur weer veel  groener en meer jungleachtig. Toen we Acapulco via een 8 baans weg binnen reden werden we aangehouden door een motoragent. Hij gaf aan dat niet via deze weg het centrum in mochten rijden omdat we veel te zwaar waren. Hij wilde het rijbewijs en het kentekenbewijs zien en vroeg steeds of we een ticket wilden. Hiermee bedoelde hij een proces verbaal met bon of eentje zonder bon. Al snel hadden we duidelijk waar hij naar toe wilde, het corrupte politieagentje! Ondertussen passeerden ons touringcars en vrachtwagens met dubbele opleggers. Nadat hij het kentekenbewijs had gezien en wij bleven ontkennen dat we geen ticket wilde gaf hij aan dat we te zwaar waren en niet door mochten rijden. Toen hij begon met een proces verbaal te schrijven en handen te kort kwam hebben we de papieren uit zijn hand gepakt zijn  ingestapt en vertrokken.

Voor alle zekerheid  zijn we toen helemaal om het centrum van Acapulco heen gereden om te voorkomen dat we weer zouden worden aangehouden. In Pie de Cuesta een mooie camping gevonden. Hier gaf de eigenaresse aan dat we er goed aan hadden gedaan om niet te betalen, ze zijn hier gek en corrupt  was haar uitleg! Acapulco, bij ons bekend van de vroegere ‘loveboat’ series was niet interessant voor ons. Het was een stad met een gedeelte voor de toeristen, chic, schoon en mooi en een gedeelte voor de lokale mensen, vies, chaos en drukte. Er is weinig meer over van het oude Acapulco. Alles draait er om de toeristenindustrie!

We zijn met de collectivo naar het centrum gereden om naar de clavadistas  te gaan kijken.  Clavadistas zijn waaghalzen die van een 42 meter hoge rots af duiken in een 4 meter brede zee-engte. Dit schouwspel kun je bekijken op diverse hier speciaal voor aangelegde plateaus. De clavadistas duiken 5x per dag. Eerst kwamen ze met vuurfakkels naar beneden lopen, via de speciaal aangelegde plateaus waar de toeristen zich al staan te verdringen. Ze vragen om applaus en springen daarna in het water en zwemmen de 4 meter naar de andere kant om vervolgens omhoog te klimmen dan naar een kapelletje waar ze voor iedere duik even bidden. Dan duiken ze in de opperste staat van concentratie van de klif af om snel weer via de plateaus omhoog te komen om een extra fooi te vragen aan de toeristen en om gesigneerde T-shirts te verkopen.

Na 2 dagen Acapulco hielden we het voor gezien en zijn we weer vertrokken op weg naar de ferry in Mazatlan of Topolobampo. De eerste duizend kilometer liep door de jungle en op het eerste stuk van de route zagen we diverse malen compleet uitgebrande politieauto’s staan. Verder kwamen we er bijna helemaal niemand tegen. Later bleek dat i.v.m. allerlei drugsgerelateerde criminaliteit in de provincie Guerrero en rond Acapulcoplaats te vonden en reizen werd afgeraden.

De volgende dagen hebben we op diverse plekken aan de kust overnacht. De afstanden die gereden konden worden waren niet hoog vanwege de smalle wegen, de bochten ,de heuvels en natuurlijk door de vele verkeerdrempels. Hier aan de kust maakten we ook kennis met de zogenaamde ‘Snowbirds’. Zo noemt men de Canadezen die hier komen overwinteren in hun grote van alle gemakken voorziene Motorhomes of te wel RV’s (Recreation Vehicules). Het zijn vaak complete touringcars of nog groter met een dolly erachter voor de personenauto wat ook nog vaak een Jeep is! Soms geen RV maar een grote caravan met een 8 cilinder pick-up ervoor. Je ziet ze op iedere camping en ze doen daar dan net of ze thuis zijn! Veel campings en RV parken zijn dan ook alleen de maanden november tot en met april geopend voor deze Snowbirds!

Ton zijn 65ste verjaardag hebben we in een heel klein dorpje Chacala aan zee gevierd. Hier stonden we op een parking direct aan zee tussen voornamelijk Mexicaanse dagjes mensen wat ons veel beter bevalt dan tussen de Snowbirds. Hier de aggregaat gestart en wat aan de camper geklust. Na 10 jaar was het wel nodig om de camper her en der van wat roestplekjes te ontdoen. Na 3 heerlijke dagen zijn we weer verder gegaan. Omdat we al eerder hadden gehoord dat in Mazatlan de toeristen ferry uit de vaart was besloten om maar direct door te rijden naar Topolobampo. Onderweg werden we geconfronteerd met de lokale bevolking die de tolhokjes hadden bezet op de tolwegen en het verkeer tegen hielden! Tegen betaling van het halve tarief aan hen lieten ze ons weer verder rijden. We passeerde de Kreeftskeerkring wat betekend dat we ‘de tropen’ achter ons hebben gelaten. Onderweg ging de klok automatisch weer een uur terug waardoor het verschil met Nederland nu 8 uur is en het hier nu al om half 6 pikkedonker is. Op tijd naar bed en weer vroeg op!

Helaas was er in Topolobampo alleen maar commercieel vervoer op de TMC ferry zodat we hier alleen maar met de duurdere Bajaferry richting Baja California konden. Deze had de eerste 3 dagen ook geen plaats dus een ticket gekocht en ons een plekje aan de Malecon (boulevard) van Topolobampo gezocht om hier de drie dagen wachten door te brengen. We stonden we ontzettend mooi met een geweldig uitzicht op een soort fjordengebied. Helaas ging het ‘s nachts regenen en dat bleef het alle dagen doen. In de regen wat rond geslenterd en in het oude vissershaventje wat verse grote garnalen gekocht. Alleen voor deze garnalen zou je bijna hier blijven!

De route van 1700 kilometer van Acapulco naar Tolopobampo was in principe erg saai. Het begon een beetje bergachtig door de jungle en het eindigde in een woestijnachtig gebied. Na de jungle reden we langs allerlei fruitplantages van kokosnoten, mango’s, papaya’s en ananassen. Na Puerto Vallarte ging het over in akkerbouw. We zagen  de natuur droger worden en het werd steeds vlakker. Het eindigde met veel veeteelt en een woestijnachtige omgeving. Na 3 regendagen konden we eindelijk de Ferry nemen naar Baja California!

Baja de California
Na de vele regen werd het eindelijk droog toen we in de haven stonden te wachten om de veerboot op te gaan. Alles verliep in onze ogen nogal chaotisch maar er bleek toch wel een soort van organisatie achter te zitten toen Ton ineens de boot  op mocht rijden omdat ze een voertuig moesten hebben van rond de 9 meter. Ton moest de King tussen 2 grote vrachtwagens in manoeuvreren. Chantel mocht niet mee in de King en werd met een klein busje aan boord gebracht. Na een uurtje waren we weer verenigd en stonden naar het inladen te kijken toen we werden aangesproken door een meneer die de kapitein bleek te zijn. Hij vertelde dat ze met speciale toestemming de haven hadden mogen invaren vanwege de tropische depressie die ook zeer harde wind veroorzaakte. De pilot had hierdoor niet aan boord kunnen komen en zonder pilot mag je normaal niet in een haven aanleggen. Hij vertelde ook dat we pas op zijn vroegst om 8 uur zouden mogen uitvaren als de wind weer was gaan liggen en dat ze nadat alles aan boord was het schip met twee extra trossen gingen vast leggen. Dat werd dus een reis van 16 uur in plaats van 8 uur! Als we dat hadden geweten hadden we een hut genomen!

Omdat het eten inbegrepen was bij de ticketprijs zijn we wat gaan eten. Hier kwam de kapitein ons vragen of we interesse hadden om op de brug te komen kijken. Dat wilden we natuurlijk wel. Na een rondleiding en uitleg van een uurtje zijn we via de bar die helaas gesloten was naar onze zitplaatsen gegaan om wat proberen te slapen. Rond 6 uur hoorden we van alles en was de wind voldoende gaan liggen om uit te varen! Onze nachtreis werd dus een dagtrip en zo hadden we ook nog wat te zien op zee. We kregen nog twee keer een goede maaltijd voorgeschoteld en na 7 en een half uur kwamen we aan in Pilichigue, de haven van La Paz op Baja de California. We moesten weer apart van boord, Chantel met het kleine busje en Ton met de King. Chantel was snel genoeg buiten het haventerrein terwijl Ton langs allerlei controles op moest. Er moest weer haventaks betaald worden en de auto moest moest ook nog worden gedesinfecteerd. Gevraagd aan de man van de desinfectie of de wagen al niet genoeg ontsmet was na al die regen, maar dat vond hij niet leuk! Alleen de banden worden gedesinfecteerd; waarschijnlijk omdat de honden daar altijd tegen aan plassen! Omdat het al tegen 4 uur liep naar Playa Tecolote gereden, een mooi strand 9 km verder. Hier stonden we prachtig aan een turquoise gekleurde baai met op de achtergrond allemaal cactussen en daar achter weer een rotsig gebergte. Hier stonden ook meerdere overlanders.

Baja California is een lang gerekt schiereiland. Het is 1300 kilometer lang en is tussen de 30 en 100 kilometer breed. Het wordt in het omringd door de Pacific  in het westen en in het oosten door de Golf van California, door de Mexicanen ook wel de Zee van Cortes genoemd. Het noorden grenst aan het California in de USA. De highway nummer 1 loopt van noord naar zuid en heet Carretera Transpeninsular die 1700 kilometer lang is. Helaas is hij op de meeste plaatsen maar 5 meter breed en dan ook levensgevaarlijk! Hij ligt meestal ook nog op een dijkje en je kunt er dus ook niet van af. Bij tegenliggers en dan vooral vrachtwagens is het billen knijpen en hopen dat je spiegels heel blijven en je niet langs de weg beland! Baja is voornamelijk bekend om zijn mooie stranden en milde klimaat in de winter wat veel overwinteraars trekt uit Canada (de Snowbirds) en de USA.

Omdat we tijdens de zware regens last hadden gehad van lekkages de volgende dag gebruikt om alles weer te drogen en heerlijk af te koelen in de rustige zee. Ton is ondertussen begonnen met wat groot onderhoud aan de ramen en het dak. Overal de oude kit er uit gesneden en nieuwe kit erin! Nadat alles weer waterdicht was en de wind weer aantrok waardoor het niet meer aangenaam was op het strand zijn we naar La Paz vertrokken. We zagen onderweg nog meer mooie plekjes aan het strand waar je vlak aan zee kon staan. De Malecon van La Paz was prachtig aangelegd en volgens de boeken een van de mooiste in de wereld. Inkopen gedaan en op de grote parking ook overnacht om de volgende dag via de westkust naar het zuiden te vertrekken en onderweg nog af en toe aan wat mooie stranden te overnachten.

Helaas vonden we geen mooie plekjes aan de westkant richting het zuiden. De info van iOverlander evenals de foto’s zijn af en toe wat misleidend en/of wij hebben te hoge verwachtingen van een plekje na het zien van de foto’s en het lezen van de referenties! Bovendien was er door de hevige regenval veel schade aan wegen en waren sommige stranden helemaal niet bereikbaar. We waren dus met een uurtje of 3 op het zuidelijkste puntje van Baja. Cabo San Lucas en San  Jose del Cabo zijn 2 grote toeristenplaatsen met mega veel capaciteit voor heel veel toeristen. Hier zie je dan ook alles wat een verwende toerist graag wil; prachtige grote luxueus aangelegde hotels, resorts en privé-bungalows. Er is ook veel te doen zoals quad- en buggy tours, mountainbiken, paardrijden, allerlei watersporten; teveel om op te noemen. Engels is hier de voertaal in plaats van Spaans en er wordt met de dollar betaalt in plaats van met de Peso omdat hier alleen maar Amerikaanse en Canadese toeristen zijn! Dit is niet meer wat wij leuk vinden dus zijn we hier snel door heen gereden.

Buiten San Jose del Cabo in Puerto Los Cabos een plekje aan zee kunnen vinden. We stonden voor een vissershaven waar onder drie grote Palapas iedere dag de gevangen vis gefileerd werd. Hier hebben we 3 dagen gestaan ondanks vaak slapeloze nachten vanwege de jongelui die er ‘s nachts hun hifi installatie kwamen testen tot vaak in de vroege uurtjes. Helaas meestal met alleen maar Mariachi muziek. Waarschijnlijk kennen de jongelui hier geen disco, rock, pop of heavy metal! Na drie dagen hadden we er genoeg van en zijn op weg gegaan naar Los Frailes. Het was een mooie off-road route die veel geleden had onder de hevige regens van de week ervoor! Op een gegeven moment namen we te veel risico en reden we ons vast doordat de weg verder afbrokkelde op een heel smal stuk. We konden er met geen mogelijkheid zelf meer uit komen en bij iedere poging verdween er meer grond onder de linker wielen die ook nog eens in een afgrond eindigde. Omdat we bang waren dat de camper ging kantelen was snel duidelijk dat we dit niet meer alleen konden oplossen en dat er hulp nodig was. Gelukkig waren er meteen wat mensen bij en deze zijn naar de Ranch La Fortuna gereden om hulp troepen te gaan regelen.

Na een uurtje kwamen ze van de Ranch kijken wat ze nodig zouden hebben om ons weer op de straat te krijgen. Later kwamen ze nog een keer terug om te vertellen dat alle loaders kapot waren en dat ze alleen maar een bobcat hadden. Ook werd er eerst even aangegeven wat het ging kosten en of we er mee akkoord gingen. Weinig keuze dus deze keer geen onderhandelingen wat toch wel erg veel pijn deed! Onder tussen waren de gestrande toeristen die ook niet meer verder konden en 150 km moesten omrijden erg vriendelijk en boden ons water, eten , zonnebrandcrème en een parasol aan. Na het nemen van de nodige foto’s vertrokken ze dan weer om te beginnen aan hun de-tour!

Na een uurtje of 4 kwam er dan uiteindelijk een bobcat vanaf de Ranch. Van de andere kant hadden Australische jongelui een Bulldozer geregeld die bijna gelijktijdig aan kwam. De King werd met een ketting aan de bulldozer bevestigd zodat deze niet verder zou kantelen. De bobcat begon met het gat in de zijkant van de weg dicht te gooien zodat de bobcat aan de zijkant van de King kon komen om daar de grond onder de wielen weg te graven zodat de King weer een beetje recht kwam te staan. Toen dit klaar was en de King weer redelijk recht op de weg stond en het gevaar om te kantelen voor een deel was weg genomen begon een discussie waar velen zich mee bemoeiden. Moest de King nu vooruit of achteruit weer op de weg zien te komen. Gezien het feit dat er geen weg meer voor de achterwielen was en de King dan alsnog kon kantelen in de afgrond werd er in eerste instantie besloten om het terug uit te proberen.

Omdat de bulldozer daar echter alleen maar recht voor de King kon komen later toch besloten om het vooruit te proberen omdat de bulldozer dan naast de King kon komen om hem te borgen. Zo gezegd zo gedaan en nadat Ton lucht had gedraaid, de 4×4  en alle sperren had ingeschakeld kon Ton op eigen kracht weer op de weg komen. Wat waren we blij dat we zonder schade weer verder konden en dat we onze King weer met 4 wielen op de weg hadden in plaats van in de lucht! Daar moest op gedronken worden dus meteen maar een paar sixpacks gepakt om samen met alle helpers een toost uit te brengen op de goede afloop. Na afgerekend te hebben zijn we terug gereden naar Puerto Los Cabos. Volgens de werklui waren er nog meer van die gevaarlijke plaatsen waar een truck van ons formaat niet door heen kon richting Los Frailes.

Na een nachtje slapen zijn we via de teerweg weer op weg gegaan naar Los Frailes. De laatste 17 kilometer waren weer onverhard maar deze weg was in goede staat alleen veel water langs en op de weg. Onderweg nog andere voertuigen die gestrand waren los getrokken. Na 3 uurtje rijden waren we dan in Los Frailes, een prachtig strand aan een turquoise baai. Hier waren vele Snowbirds en ook onze buren Jupp en Doro stonden hier op een mooi plekje met zicht op zee. We zagen hier walvissen voorbij komen en spuiten evenals roggen die uit het water sprongen, vliegende vissen en zeehonden.  We kregen verse vis van Jupp en Doro die elke morgen als het kon gingen vissen. We leerden Ceviche en Sashimi eten wat beiden van verse rauwe vis worden gemaakt. Na 4 relaxte dagen en de diepvries vol met verse vis zijn we weer richting La Paz vertrokken.

Hier weer 2 nachten op Tecolote Beach gestaan. Onderweg hadden we al een vreemd geluid gehoord en na controle bleek het laatst stuk pijp van de uitlaat afgebroken te zijn. Toch nog schade opgelopen bij het vast rijden. De volgende dag in La Paz inkopen gedaan en spullen gekocht om de uitlaat te repareren. Daarna op een mooie plaats ten noorden van La Paz op een schiereiland gestaan met zicht op de baai van La Paz. Ton heeft hier de uitlaat gerepareerd en verder genoten van het uitzicht en de spelende dolfijnen die langs zwommen. In de baai leven ook walvishaaien maar die hebben we niet gezien. Wel zagen we iedere morgen tientallen bootjes met in iedere boot een man/vrouw of 6 de walvishaaien opjagen door er achter aan te varen waarna iedereen van boord dook om samen met de walvishaai te zwemmen, foto’s en video te maken. Op deze manier ging de behoefte om ook te zwemmen tussen deze walvishaaien snel over.

Na 3 heerlijke dagen weer vertrokken en via een hele saaie route door een vlak landschap met veel cactussen naar Puerto Adolfo Lopez Mateos  gereden. Hier bleek dat we nog geen walvistour konden maken omdat de walvissen nog niet aanwezig waren. En werd ons verteld dat het walvisseizoen pas half januari begint! Uiteindelijk bij het haventje een plekje gevonden om te overnachten. De volgende dag weer verder richting het noorden. De route naar Playa Juncalito was in eerste instantie ook weer erg saai maar ineens reden we de bergen in en werd de omgeving erg mooi. Ook het plekje aan Playa Juncalito was erg mooi. Helaas stond er een erg harde wind wat het minder aangenaam maakte. Na een nachtje schommelen in de camper verder gereden naar Loreto. Onze eerste indruk was dat het een gezellig op toeristen georiënteerd stadje was. We hebben 3 dagen aan de Malecon gestaan wat een prachtig plekje was met alles wat een mens nodig had op loop afstand. Loreto heeft een knus klein centrum waar de oudste missiekerk van Baja staat. Helaas vonden wij dat er te weinig leven te beleven was.

Onderweg bleek dat wij een van de weinigen waren die richting het noorden gingen. Bijna iedereen en alles ging richting het zuiden. De meesten om te gaan overwinteren, maar ook velen voor de kerstvakantie. Ook werd het weer naar mate dat we noordelijker kwamen minder aangenaam. Regelmatig hadden we te maken met harde koude noorden wind en soms zelfs dagen met regen. Van andere reizigers hoorden we dat er in het noorden van Baja veel sneeuw was gevallen en dat dat een oorzaak was van de koude noorden wind. Overdag was het heerlijk wanneer de zon schijnt en er geen wind was. Zodra de zon onder gaat koelt het snel af naar een graad of 10. De winterkleren zijn tevoorschijn gehaald en ook het dikke dekbed bedoeld voor Alaska bewijst zijn diensten nu al!

Aan Bahia de Concepcion liggen prachtige stranden. Onder andere enkele nachten op Playa El Requeson, Playa Coyote en Playa Santispac gestaan. Op al deze stranden hebben de Snowbirds alle mooie plaatsen ingenomen en blijven er de gehele winter staan. De lokalen proberen wat bij te verdienen door van alles aan te bieden op het strand van empenadas, taarten, kleren, tapijten enz. Ook rijden ze rond met grote watertanks om water aan de kampeerders te verkopen want buiten vuilnisemmers en een stortplaats voor de toiletten zijn er geen voorzieningen. Voor de vuilnisemmers en de stortplaats voor de toiletten moet je wel dagelijks een forse bijdrage betalen. Dit bedrag word iedere dag door een mevrouw in een dikke Amerikaan opgehaald. Verder zijn de Snowbirds vaak zo lui dat ze met hun personenauto of quad het toilet 100 meter verderop gaan legen. De Amerikanen en Snowbirds hebben werkelijk alles van huis meegenomen! Achter hun camper van 12 meter hangt vaak een auto trolley of een grote ambulance met auto en boot erop. Verder worden er veel rubberboten, kano’s en surfplanken meegesleept.

2e kerstdag weer verder gegaan met de bedoeling om naar de havenstad Santa Rosalia te rijden. Vlak voor het dorpje Muluge verloor de King ineens veel lucht. Het was vlak voor een camping dus deze snel opgereden om maar van de straat af te zijn. De eigenaar, Antonio was zeer behulpzaam en heeft samen met Ton onder de King gelegen om te lokaliseren waar het lucht lek zou zitten. Er was niets te vinden en toch liep de luchtdruk zeer snel terug bij het uitzetten van de motor. Bij verdere controle bleek dat de luchtslang van het luchtpistool achter in de garage was gesprongen. Afgekoppeld en het probleem was verholpen. Besloten om een nachtje op de camping te blijven.

Mulege ligt in een oase en is gesticht door de Jezuiten rond 1700. Zij hebben dadelpalmen gepland langs de Rio Santa Rosalia. Het stadje mag zich Heroisch Mulege noemen omdat het zich zeer dapper en heldhaftig heeft verzet in de Mexicaans-Amerikaans oorlog.

Antonio moest water gaan halen in het dorp omdat het donderdag was en op donderdag was het altijd twee voor de prijs van een! Hij nam ons mee naar Mulege zodat we dit dorp konden gaan bekijken. Hij liet ons het ‘centrum’ zien en vervolgens zijn we doorgereden naar de missiekerk waar we een prachtig uitzicht hadden op de oase en het stadje. Verder wat rondkeken in het uitgeleefde stadje. Om 16.00 uur hadden we in de plaatselijke brouwerij met wat Canadese en Amerikaanse campinggasten afgesproken. De brouwerij had een heerlijk biertje en wat betreft dat biertje hadden we wel de hele avond in de brouwerij kunnen blijven. Het gezelschap waarin we vertoefden beviel ons echter niet zo. We vinden de Amerikanen erg gemaakt vriendelijk en overdreven positief. Het voelt niet alsof ze het menen maar dat het zo moet!

De dag erop al weer vroeg naar de havenstad Santa Rosalia gereden. Het is een oud mijnwerkersstadje met veel houten mooi gekleurde huizen en de nodige verroeste fabrieken en machines uit een meer welvarende tijd. We hebben er ook een geweldige mooie bakkerij gevonden met heerlijke gebakjes en brood. Vanuit Santa Rosalia naar San Ignacio gereden.  De Oase San Ignacio was niet veel meer dan een klein dorpje met een missiekerk, dadelpalmen en een rivier. Na een half uurtje rondwandelen hadden we het gezien en zijn we weer verder gereden om uiteindelijk in Guerrero Negro te eindigen. In Guerrero Negro bij een oude werf waar vroeger zout werd verscheept een mooi rustig plekje gevonden naast de oestervissers.

De weg naar de oude werf ging door wetlands en er waren ontzettend veel verschillende vogelsoorten te zien die hier foerageren. In de baai bij de werf zagen we dolfijnen en zeehonden zwemmen. Na twee mooie dagen zijn we terug gereden naar Guerrero Negro om wat inkopen te doen en vervolgens door te rijden naar de lagune Ojo de Liebre        ( het oog van de haas) om walvissen te gaan spotten en om Oud en Nieuw te gaan vieren. De tocht ging over een onverharde weg dwars door de zoutpannen. Guerrero Negro is het grootste zoutwinnings-gebied van Mexico en het    zout wordt over de hele wereld geëxporteerd. In de Lagune kun je grijze walvissen spotten maar helaas zijn er nog niet erg veel dit jaar. Dus die hebben we niet gezien, we zijn te vroeg!

Oudjaarsdag werd een dag met heel veel regen en wind. De hele dag in de camper moeten vertoeven, opeens zagen we een coyote vlakbij de camper lopen en niet veel later kwam er nog een tweede langs. Ze gingen in de luwte van de camper in de duinen liggen. Het was voor ons een heel rustige jaarwisseling zonder internet en vuurwerk en om negen uur lekker onder de wol! Nieuwjaarsdag zijn we teruggereden naar Guerrero Negro en hebben daar een walvis tour geboekt. Ook hier was het seizoen nog niet echt begonnen maar er waren wel al een aantal walvissen gearriveerd. Tussen half januari en eind maart zijn hier tussen de 1200 en 1400 honderd walvissen die hier in de zoute Lagunes komen baren. De tour en informatie over de walvissen was interessant en we hebben wat grijze walvissen van heel dichtbij gezien. Op de terugweg hebben we ook nog dolfijnen en zeeleeuwen gezien.

De volgende stop was Bahia de Los Angeles. Het ligt in een prachtige baai met vele eilandjes. Hier was wederom geen telefoon netwerk. Op sommige plaatsen hebben ze internet via de satelliet en kun je van de wifigebruik maken. Van hieruit naar Bahia Gonzaga verder gereden waar we tijdens een strandwandeling een hele grote zeerob tegen kwamen die op het strand lag te luieren. Het zeer toeristische San Felipe was onze laatste plaats op Baja California waar we overnacht hebben. Het is de noordelijkste strandplaats aan El Mar de Cortez. Hier was het Engels weer de voertaal en werd er in Dollars betaald. Veel Amerikanen hebben hier een tweede huis en waren dus ook in grote getale aanwezig. Hier eindigde ons Baja avontuur en via Mexicali zijn we weer naar het vaste land van Mexico gereden om weer zuidwaarts richting warmere regionen te gaan. De laatste weken hadden we met dagtemperaturen te maken van rond de 15 graden en nacht temperaturen van tussen de 4 en 7 graden! Dat hadden we ons een beetje anders voorgesteld.

Het noorden en de Copper Canyon.
Vanuit het noorden rijdend richting het zuiden reden we eerst door de Desierto Altar. De woestijn leek erg veel op die van Baja. Wederom veel grote cactussen en volop zandduinen langs en op de weg. De nachten waren hier erg koud zoals we gewend zijn in een woestijn. In Puerto Penasco hebben we een paar dagen overnacht op een oud haventerrein tegen het centrum aan. Hier hebben veel gepensioneerde  Amerikanen een tweede huis, een grote camper ergens op een camping staan of een jacht in de haven liggen. Alles is dus op hun afgestemd en misschien gezien hun leeftijd was daarom elke tweede winkel een apotheek. Waarschijnlijk worden er hier veel medicijnen gekocht omdat ze in de VS erg duur zijn. Ook waren er ontzettend veel sekstenten en seksshops om tegemoet te komen aan de in onze ogen preutse Amerikanen!

Verder richting het zuiden reden we regelmatig door grote landbouw gebieden waar katoen,graan, diverse soorten groente, druiven, olijven en citrusfruit werd verbouwd. In Guymas, een grote havenstad,  aan de Malecon een mooi plekje gevonden. De stad zelf was erg vervallen en slecht onderhouden. Ook zagen we veel armoede in de binnenstad. Op de markt inkopen gedaan en na twee dagen weer vertrokken. Onderweg bij het tanken aan de tolweg ook weer veel arme mensen gezien die zelfs geen schoenen aan hadden. Even later zagen we een grote groep mensen langs de weg een aangereden koe slachten. Na een weekje zuidwaarts rijden door een minder interessant gebied waren we weer ter hoogte van Topolobampo waar we  8 weken terug de veerboot hadden genomen. We zijn naar El Fuerte gereden om de camper bij een hotel achter te laten om de trein El Chepe ( Tren Chihuahua El Pacifico) te nemen  naar Creel, de Copper Canyon en Chihuahua.

De Copper Canyon wordt vergeleken met de Grand Canyon in Amerika. De trein legt een afstand van bijna 600 kilometer af van Los Mochis aan de Pacific tot in Chihuahua hoog in de bergen en voert je door de meest uiteenlopende landschapstypes: landbouwvlaktes, tropisch regenwoud, kaal hooggebergte, naaldboombossen en een grote rotswoestijn. Onderweg passeer je 39 bruggen over canyons en rivieren, plus 86 tunnels. De trein overbrugd een hoogte van 0 tot 2400 meter. De bouw heeft 90 jaar geduurd en in 1961 reed de eerste trein. De reis duurt van het beginpunt tot het eindpunt 16 uur.

De treinreis is indrukwekkend en er is bij daglicht veel te zien onderweg. Door woeste kloven en over wilde rivieren slingert de trein zich omhoog. Onderweg in San Rafael kwamen de Tarahumara indianenvrouwen aan rennen toen de trein op het station stopte. Ze probeerde hun souvenirs te verkopen wat voor een deel ook lukte. In Divisadero stopt de trein 15 minuten en kon je naar het uitzichtpunt lopen waar je 3 van 5 canyons kunt zien. Het was prachtig. Op het station werden eten en souvenirs verkocht. In Creel zijn we uitgestapt en hebben er een hotel gezocht. Het was er koud en het regende.

Waan je je in Creel in de bergen in Oostenrijk of Zwitserland; als je de teerweg verlaat  buiten het stadje en bij de Tarahumara indianen komt zie je eenvoud en lijkt het of de beschaving hier heeft stil gestaan. Vele Tarahumara’s weigeren zich aan te passen aan de westerse beschaving en wijzen materialisme af. Ze leven nog zoals honderden jaren geleden als half nomaden volgens  hun eigen tradities. De volgende dag scheen de zon en hebben we een tour gemaakt door de omgeving. Het landschap is adembenemend mooi rondom Creel. Veel prachtige rotsformaties in de vorm van paddenstoelen, kikkers en monniken.  Ook enkele watervallen en meren bezocht. Bij iedere bezienswaardigheid zijn veel veel Tarahumara indianen aanwezig die in eenvoudige hutten wonen en overal hun souvenirs proberen te verkopen.

Na 2 dagen wilden we met de trein terug naar El Fuerte maar toen we klaar stonden om naar het station te gaan vertelden ze in het hotel dat er op donderdag geen trein terug ging naar Los Mochis  en dat er op vrijdag helemaal geen treinen reden. Slecht voorbereid dus door ‘gids Chantel’ en een oud reisboekje kreeg de schuld. Dat werd dus even improviseren; langer in Creel blijven zagen we ook niet zitten want daar hadden we alles al gezien en al snel was er besloten om dan de trein verder te nemen naar Chihuahua.

Chihuahua stond geheel in het teken van paarden en cowboys. Er waren veel laarzen en hoedenwinkels. Ook waren er veel zadelmakerijen.Er was werkelijk alles te koop voor de cowboy, de cowgirl en hun paarden. Na een dagje Chihuahua moesten we de trein weer nemen naar El Fuerte die ‘s morgens om 6.00 uur vertrok en er 14 uur over deed. Omdat de trein door het gebied van het ‘illegale snoepgoed’ rijd, reden er veel zwaar bewapende beveiligers mee. Na 5 dagen waren we weer terug in El Fuerte waar de hoteleigenaar ons al op het station stond op te wachten.

De laatste etappe richting stallingsplaats.                                                                                                                   Via Culiacan naar Mazatlan gereden. In Mazatlan in eerste instantie aan de Malecon geparkeerd. Niet veel later werden we in het Vlaams aangesproken. Het bleken de Belgische Shanti, haar Argentijnse man Matu en hun dochter Zaina te zijn. Zij leven en reizen in een Mercedes Benz 911 camperbus genaamd El Bicho Latino. Van hun kregen we een tip voor een rustige overnachtingsplek in Parque Cuidades Hermanas. Even later naar deze mooie parkeerplaats in een park gereden alwaar we verder kennis gemaakt hebben met Shanti, Matu en Zaina. In Argentinië had Shanti 12 jaar geleden een oude bus gekocht om er mee naar het noorden te vertrekken. Onderweg was Matu ingestapt en is nooit meer uitgestapt. In de jungle van Ecuador werd Zaina geboren.

We hebben te voet en op de fiets Mazatlan verkend. Mazatlan heeft een mooi oud centrum met een grote overdekte markt. De kustlijn welke vol staat met grote hotels heeft een prachtige boulevard die maar liefst 20 km lang is. Als reclame voor het komende carnaval stonden er prachtige carnavalsbeelden langs de boulevard. Zowel aan de noord als zuidzijde van de boulevard bevinden zich de hotel zones voor alle ‘Snowbirds’ (Amerikanen en Canadezen) die hier naar toe komen voor het gelijkmatige milde klimaat. Dit gedeelte van Mazatlan beviel ons minder, misschien wel omdat het al leek of we in de VS of Canada waren. Er werd nergens nog een woord Spaans gesproken! Na 4  warme zonnige dagen hebben we afscheid genomen van de kust en zijn we weer de bergen in gegaan.

De route naar Durango was heel erg mooi, we reden door de Sierra Madre Occidental. Dezelfde Sierra als waarmee we met de trein  El Chepe door heen waren  gereden. De weg had veel viaducten over kloven en rivieren, veel tunnels en enkele bergpassen om uiteindelijk op 2000 meter hoogte uit te komen. Op enkele bergpassen lag nog sneeuw. In de directe omgeving van Durango zijn veel Amerikaanse en Mexicaanse westernfilms opgenomen. Ook zou John Wayne hier een ranch hebben gehad, die we natuurlijk bezocht hebben. Van de ranch La Joya was niet veel meer dan een groepje bouwvallige gebouwtjes over, maar het lag prachtig aan de voet van een gebergte. Het stormde hevig en aan de voet van het gebergte hebben we wat beschutting gezocht om te overnachten. Het koelde ‘s nachts af tot onder het vriespunt en bij die harde wind was het erg guur! Dat was even wennen na het warme Mazatlan. Bij het opstaan toch maar even de kachel aangezet om na het ontbijt een heerlijke frisse ochtendwandeling te maken in de kloof van het gebergte en na een warme kop koffie zijn we weer verder gegaan.

Op weg naar Durango nog even gestopt  in Viejo Oeste. Dit is ook een oude filmset. Hier was alles netjes bij gehouden en kreeg je een beeld van een echt wildwestdorpje. Na het bezoek verder gereden naar Balneario San Juan. Hier bij super slecht weer een plekje gevonden om te overnachten. De Balneario had twee heerlijke warmwaterbaden waar we ondanks de koude en regen ons een paar keer hebben opgewarmd al hielp het niet veel omdat je door de kou weer in je zwembroek naar de camper moest! De stad Durango ook nog bezocht al had deze buiten alle winkel centra niet veel te bieden. We hebben er wel nog een 110 volt elektrische kachel gekocht om wanneer we toch stroom hebben de camper elektrisch op te warmen.

Vanuit Durango naar het National Park Sierra de Los Organos gereden. Het een relatief klein en de rotsen hebben er vormen aangenomen die lijken op orgelpijpen. We hebben hier, nog steeds in de koude en storm, 2 dagen gewandeld en volop genoten van deze prachtige natuur. Buiten de vormen van orgelpijpvormen zagen we ook vele gezichten in de rotsen

Zacatecas was een volgende stop. Het is een prachtige stad met een bijzonder mooie kathedraal die op de Unesco Erfgoedlijst staat. We hebben een citytour gemaakt, een tochtje met de kabelbaan en veel rond gewandeld. Overal zag je prachtige gebouwen en veel doorkijkjes. Het was iedere minuut genieten in deze mooie stad. De volgende dag zijn we tegen de avond terug gegaan om Zacatecas bij nacht te bekijken. Alle gebouwen in de historische binnenstad zijn dan verlicht wat een bijzonder schouwspel is. Ook is het dan een drukte vanjewelste want alle inwoners van de stad komen na zonsondergang uit hun huizen om te wandelen, te eten, een terrasje te pikken of om allerlei soorten koopwaar aan te bieden!

Via Aguascalientes waar we als tussenstop geparkeerd hebben bij een grote shopping Mall zijn we naar Guadalajara gereden. Guadalajara was de laatste grote stad van deze reis en met maar liefst 6 miljoen inwoners ook een echte grote stad! Het weer was inmiddels weer aangenaam geworden. We hadden een overnachtingsplek gevonden in het zuiden van de stad bij een grote Shopping Mall. Van daaruit konden we met de metro naar het centrum van de stad. Het historisch centrum had weer mooie grote pleinen, kerken en markten. We hebben maar weer een citytour gemaakt, wat achteraf een goede keuze bleek te zijn omdat deze naar de voorstad Tlaquepaque ging. Hier konden we uitstappen en een uurtje rondwandelen. Tlaquepaque staat bekend om zijn keramiek. Dat was dus overal te bewonderen maar Tlaquepaque had ook een heel gezellig centrum. Vervolgens ging de citytour naar een andere voorstad; Zapopan. Hier staat een grote basiliek van de virgen de Zapopan. Een maal per jaar is hier een grote bedevaart die 4 miljoen pelgrims trekt! Zapopan is ook het financiële hart van Guadalajara en er wordt dan ook flink geld verdiend.

De volgende stop was Chapala aan lago Chapala. Omdat het klimaat hier erg mild is zijn hier veel Amerikaanse en Canadese overwinteraars. Na een dagje in Chapala en een dagje in Jocotepec aan de Malecon te hebben gestaan met in de nacht veel muziek van rondhangende jongeren zijn we naar de camping gegaan in Jocotepec om daar de camper schoon te maken en de King een grote onderhoudsbeurt te geven om hem te gaan stallen bij Charlys Camping en Bungalows. De eerdere bedoeling was om terug te rijden naar Oaxaca om hem daar te stallen, maar dat was nog eens 1200 km terug over een route die we grotendeels al gereden hadden. Na een paar heerlijke dagen en lekker eten bij Charly zijn we weer naar huis vertrokken voor 6 maanden!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *