Alaska 2022

Alaska is de 49ste staat van de Verenigde Staten en ook wel de Last Frontiere genoemd. Het is in 1867 gekocht van Rusland voor een bedrag van 7,200,072 dollar. Dat was niet veel omdat Rusland namelijk dacht dat het land niets waard was.

Via de Top of the World Highway zijn we vanuit Dawson City naar de grens van Alaska gereden. De grenspost ligt op 1300 meter hoogte en was alleen bemand door de Amerikaanse douane. Het ging er gemoedelijke aan toe en binnen 5 minuten waren we in Alaska! Onze eerste stop was in Chicken.

Het dorp Chicken is ontstaan nadat hier in het verleden goud was gevonden. Het heette eerst Ptarmigan. Omdat de goudzoekers dit moeilijk konden uit te spreken werd het Chicken. In de zomer wonen er 12 mensen en in de winter 5. Achter de saloon en souvenirwinkel hebben we overnacht. In de saloon een biertje gedronken wat ondanks de erg hoge prijs heerlijk smaakte.

Daarna zijn we via Tok naar Delta Junction gereden waar de Alaska Highway na 2237 kilometer eindigt. De volgende stop was in North Pole waar volgens de Amerikanen de Kerstman woont. We hebben zijn huis bezocht maar hijzelf was helaas niet thuis!

Verder naar Fairbanks waar we het Ice Museum hebben bezocht. In een grote hal van 20 graden onder nul staan allemaal ijskunstwerken. Elk jaar in maart wanneer het buiten nog vriest zijn hier ijssculptuur wedstrijden. We hebben ook de 4th of July parade en wat festiviteiten rondom deze nationale feestdag bezocht in het Pioneer Park. Verder hebben we voor de eerste keer dat we reizen olie laten verversen in een garage. Dit omdat we geen geschikte plaats konden vinden om het zelf te doen. Gezien het uurloon van $ 160,- en het feit dat ze er ruim de tijd voor nemen ook de laatste keer! Het geld hadden we beter uit kunnen geven in de Hoodo brouwerij. Deze hebben we bezocht omdat ze ook twee Oostenrijkse brandweerwagens hebben om hun Duits bier te promoten. Verder hebben we er na wat speurwerk de bus van de film Into the Wild gevonden.

De bus is ooit achter gelaten in de buurt van Healy. Chris McCandless heeft de bus gevonden en heeft er 134 dagen geleefd van datgene wat de natuur te bieden had alvorens er te overlijden van de honger! Na 2 weken is hij gevonden door een stel jagers.  Het werd een sport voor mensen om de bus te zoeken en daar zijn diverse zoekers niet van terug gekeerd. Om dit verder te voorkomen is de bus middels een helikopter weg gehaald en staat nu op de universiteit van Fairbanks om te worden gerestaureerd. In Healy bij brouwerij 49th staat de replica die gebruikt is in de film die we natuurlijk ook hebben bezocht. De tijd dat we hier in Fairbanks waren lag de stad regelmatig onder een deken van rook afkomstig van de vele bosbranden in de buurt.

Prudboe Bay aan de Poolzee was ons volgend doel. Het is een olie win gebied van Exon-Mobile in en aan de Poolzee en alleen te bereiken over een 900 kilometer lange deels geteerde, deels onverharde weg. Langs deze weg loopt de oliepijplijn welke in Prudhoe Bay begint en in Valdez eindigt. De moeilijkheid op deze route zit hem vooral in het feit dat er onderweg geen telefoonnetwerk is, geen dorpen en winkels zijn en maar een paar pompstations. Je moet dus geheel zelfvoorzienend op pad gaan en hopen dat er onderweg niets kapot gaat en dat je zelf gezond blijft! Omdat er een 450 bosbranden waren was het zicht beperkt en konden we de mooie bergen niet goed zien. De bosbranden ontstaan elk jaar door droge bliksem inslagen. Ze worden niet geblust wanneer ze  geen gevaar vormen voor mens of materiaal. Onderweg hebben we Muskusossen, Moose en Kariboes gezien. In Deadhorse een werkkamp aan het het einde van de de Dalton Highway hebben we een excursie geboekt naar de poolzee. Prudboe Bay is namelijk niet toegankelijk voor anderen dan diegene die daar werken.

In de zomer werken er 2500 mensen in Prudhoe Bay en in de winter 8000. In de winter worden er ijswegen gemaakt over de bevroren zee en kunnen er boorinstallaties vervoerd worden naar boor locaties die in zee liggen. De olie wordt van Prudhoe Bay via een oliepijplijn met een lengte van 1287 kilometer naar Valdez gepompt. Deze pijplijn hebben we dan ook de hele reis langs de weg gezien. Er worden maar liefst 350.000.000 vaten per dag naar Valdez gepompt! Daar waar de olie uit de grond komt hebben we echter wel de allerhoogste prijs voor diesel moeten betalen!

Terug in Fairbanks weer de Hoodoo brouwerij bezocht en een heerlijk biertje gedronken op het terras! Ook nog even een fotootje gemaakt van de Gipsy Queen naast de twee 508 brandweerwagens van de brouwerij.

De dag erop naar het Denali National Park. Door een landslide en wat kapotte viaducten door hoog water was het Denali Park voor het grootste gedeelte afgesloten. Alleen de eerst 25 km mochten we het Park inrijden. Erg Jammer want het moet er prachtig zijn met een grote diversiteit aan Wildlife! De Denali ( hoogste berg) met zijn eeuwige sneeuw konden we niet zien vanwege het slechte weer. De camping bij de entree van het park zat voor weken volgeboekt dus zijn we verder gereden en hebben onderweg overnacht in het bos.

Via Talkeetna, wat een zeer toeristische authentiek dorpje is en Anchorage zijn we het Kenai schiereiland op gereden. Ook hier is het overal erg druk vanwege de vakanties en krijgen we regelmatig te maken met overvolle vrije overnachtingsplekken en campings die bomvol zaten.  Het is toch gelukt om twee keer lekker aan zee  te overnachten. Vanwege het slechte weer, continu regen, harde wind  en kou zijn we  beide keren na een nachtje weer verder gegaan.
In Whisky Gulch hebben we toch nog kunnen genieten van een groot aantal zeearenden die op het strand hun maaltijd vonden.

In Homer, het zuidelijkste plaatsje van het schiereiland was het werkelijk overvol en was het filerijden tussen alle campers, caravans en vissersboten. Na veel gezoek een plaatsje gevonden aan het einde van de haven. De volgende morgen zat er een briefje onder de ruitenwisser met een waarschuwing dat we illegaal hadden overnacht en dat de camper geconfisqueerd zou worden als we niet vertrokken. Dus in de stromende regen weer op pad.  In Ninilchick een Russisch Orthodox kerkje bekeken.

In het binnenland van het schiereiland een plekje kunnen vinden op de Russian River campground. Hiervoor werden we ingeloot op een geannuleerde plaats; dus deze keer geluk. De Russian River is de rivier en plek om zalm te vissen. Hier zag Ton een zwarte beer langs en later door de rivier lopen. Had helaas geen camera of telefoon bij zich om het vast te leggen! De volgende dag een grote wandeling langs de rivier gemaakt welke uitkomt in de grotere Kenai river. Tot onze verbazing kwam er een moeder beer met jong uit het bos en liep wel een kilometer lang langs de rivier om te kijken of ze een visje kon verschalken. Dat werd dus rennen voor enkele mooie foto’s.

Wat het weer betreft hadden we geen geluk en ook in  Seward, Hope en Whittier hebben we alleen maar regen gehad. Als het al een poosje droog was was het nog zwaar bewolkt en kon je door de wolken de mooie gletsjers en bergen niet zien. Toch genoten van deze leuke kleine havenstadjes en van al het moois wat ze te bieden hadden. Onderweg wel nog af en toe kunnen genieten van het wondermooie landschap. In Anchorage een dagje bij een groot outdoor centrum overnacht om de volgende dag weer de bergen in te trekken om de Independence Mine site te bezoeken. Het was een mooie zonnige dag en onderweg in de bergen gestopt en genoten van de vele Parasailers die rond de bergen rond zeilden met op de achtergrond de mooie gletsjers. De volgende morgen door gereden om het mijndorpje te gaan bezoeken wat helaas weer in de stromende regen moest gebeuren.

Verder via Glennallen naar Valdez gereden en onderweg een afsteker gemaakt naar Chitina. Hier hebben we gezien hoe ze zalm vangen met grote netten en met zalmviswielen. In Valdez zijn we naar een zalmkwekerij geweest. Ze slachten hier de zalmen, oogsten de zalmeitjes en de sperma, bevruchten ze waarna ze na een jaar worden vrijgelaten om weer naar zee te zwemmen. Elk jaar komen ze na 15.000 km weer terug naar de kwekerij omdat ze hier geboren zijn. Dan begint het procedé weer opnieuw.  Zo houden ze de zalmstand op orde.
Het is echt onwaarschijnlijk hoeveel zalm je hier terug ziet keren naar de kwekerij.
De Otters, zeeleeuwen en beren hebben er ook hun weg gevonden en komen er ook regelmatig even snacken.

De nachten in Valdez hebben we buiten het stadje overnacht op wat later bleek het oude Valdez te zijn. Bij de zware aardbeving van 1964 en de daarop volgende tsunami was de stad met de aarde gelijk gemaakt en is in drie jaar tijd op een andere veilige plaats herbouwd. In 1989 kwam de grote olieramp met de Exxon Valdez er ook nog bij en ook dat heeft het echte pioniersvolkje van Valdez niet kunnen tegen houden om verder te werken aan een prachtige haven en vissersstad.

In Valdez hadden we afgesproken met Bob en Ann uit Australie. We hadden hun in 2014 in Duitsland en in 2016 in Uruguay ook al eens getroffen. Samen hebben we een boottocht gemaaktt met de Lu-Lu Belle. Ondanks het weer erg slechte weer was het een schitterende tocht. We hebben Stellar zeeleeuwen, Harbour zeehonden en zeeotters gezien. De Columbia gletsjer zijn we door de ijsschotsen tot op 400 meter genaderd. Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe mooi dit was.

In Glennallen hebben we afscheid genomen van Bob en Ann en zijn we via Tok en een uitstapje naar Canada weer terug in Alaska en wel in het plaatsje Haines.  Haines is alleen te bereiken via Canada of met een veerboot. In Haines moesten we 6 dagen wachten om met een veerboot naar Skagway te gaan. Dit zijn maar 20 km varen en over de weg waren het er maar liefst 600! De dagen in Haines hebben we door gebracht met het bekijken van het schiereiland en het beren spotten in de Chilkoot rivier. Hier kwam regelmatig een grizlly met haar 2 jongen om een zalmpje te vangen.

Toen we met de veerboot in Skagway aankwamen lagen er maar liefst 3 grote cruiseschepen aangemeerd.  Skagway is een mooi stadje met allemaal gerestaureerde woningen uit  de goudzoekerstijd. Jammer genoeg allemaal ingericht als souvenirswinkel om hun koopwaar aan de grote massa toeristen van de cruiseschepen aan te bieden. De camper buiten het centrum geparkeerd voor de nacht en in de vroege morgen even terug om het stadje te bekijken voordat alle toeristen van de cruiseschepen werden los gelaten. Daarna door een prachtig landschap weer vertrokken naar Canada want ook Skagway is alleen via Canada of via het water te bereiken.
Zo ook Hyder, een erg klein plaatsje wat grenst aan het het Canadese Stewart en wat met alles geheel afhankelijk is van Stewart. Toch is er een officiële grensovergang.
We hebben in Hyder de driedaagse Hyder Marathon gelopen. Zo genoemd omdat iedereen achter de beren aanrent voor een mooie foto. De beren komen hier namelijk naar een klein riviertje om een zalm te vangen en te verorberen. Zalmen zwemmen er genoeg want die komen hier terug om hun eieren te leggen, waarna ze sterven!
We hebben er de nodige mooie foto’s en filmpjes kunnen maken.
Verder nog de bergen ingereden om uiteindelijk boven de Salmon gletsjer uit te komen.
Wat een prachtig uitzicht hadden we daar!

Terugkijkend op onze tijd in Alaska hebben we ondanks twee weken leven onder een rookgordijn en daarna leven met helaas veel slecht weer ontzettend genoten.
Wat was het er druk nu de grens weer open was na 3 jaar gesloten te zijn geweest in verband met Covid. Wat heeft deze staat veel te bieden en wat is de natuur overweldigend mooi. Het is een staat waar de jacht en de visserij centraal staat en waar zowel man, vrouw en kinderen aan deelnemen. Opvallend is ook dat de vrouwen participeren in wat wij noemen mannenwerk!
Ze werken ook in de wegenbouw, rijden de grote trucks in de mijnbouw en werken ook op de grote vissersboten. Alles is er ontzettend duur en er moet dus veel geld verdiend worden.
Meestal moet dit gebeuren in het zomerseizoen wat hier duurt van half juni tot half september.
Ervoor en erna kan het op veel plaatsen alweer vriezen en sneeuwen.
Dat alles zo ontzettende duur is heeft te maken met de lange en dure aanvoerwegen. Hetzij per boot, vliegtuig of vrachtwagen. Komt het uiteindelijk op de plaats van bestemming aan dan moeten ze meestal leeg terug omdat er geen retourvracht is! Bovendien moeten de vrachtwagens in de wintertijd 24 uur per dag blijven lopen! Dit alles moet worden doorberekend in de verkoopprijs!

Gezien het feit dat er meer dorpjes zijn met minder dan 100 inwoners dan steden met 5000 inwoners is de infrastructuur erg goed. Door de strenge en lange winters zijn de wegen regelmatig erg slecht. Er staan dan ook regelmatig bordjes langs de weg met: Heaves, (onregelmatige verhogingen in het wegdek) Dips ( onregelmatige dieptes in de weg), Bumps,  ( Verhogingen en verzakkingen) Potholes, (diepe gaten in de weg) en loose gravel,(weg bestaande uit losse steentjes of teerweg bestrooid met losse steentjes).
Dit laatste zie je vooral in het noorden. Daar vroeg ook nog iedereen waar die steen door de voorruit was gegaan. In het zuiden vroeg iedereen waar ze een kogel door de voorruit hadden geschoten!!

Als je op de kaart van Alaska kijkt zie je enkele grotere steden en heel veel kleine dorpen. In deze dorpen wonen vaak maar een paar mensen en bovendien vaak ook nog maar alleen in het zomerseizoen. In het zomerseizoen is het er ontzettend druk. Tussen al deze mensen kun je de eigen inwoners nog wel herkennen. De mannen hebben allemaal een ZZ-top baard en allemaal hebben ze laarzen aan. Meestal zijn ze onderweg met vishengels, schepnetten, boten of met een rubberboot op het dak van de auto. Alaska is een prachtige staat met een pracht volk, overweldigende natuur en een mooi divers Wildlive!
We hebben er genoten en willen er misschien nog wel een keer in de winter terug komen.